Waar het de afgelopen week (vanaf woensdag) merkbaar met stapjes vooruit leek te gaan en ik elke dag een klein blokje kon fietsen en/of wandelen, blijkt de inspanning die ik gisteren (zondag 29/4) gedaan heb, toch te veel van het goede geweest te zijn. Gisteravond kreeg ik al last van pijnlijke steken in mijn buik, net onder het litteken en vanacht ben ik wakker geworden met een gevoel van misselijkheid. Toen ik vanochtend vroeg om 6.00 uur uit bed stapte om naar het toilet te gaan, werd ik enorm duizelig. Alles draaide om me heen, alsof ik bezopen was. Met twee handen vasthoudend aan elk steunpunt ben ik naar de badkamer geschuifeld en daarna weer terug naar bed. Toen ik een paar uur later opstond was het iets minder erg, maar nog steeds ietwat duizelig en misselijk. Op advies van "zuster" Anita ben ik eerst maar even op de bank gaan liggen. Daarna ging het wel weer. Blijkbaar is dit een reactie op de inspanning van gisteren.
Wat was die inspanning dan?
Eigenlijk iets waar je normaal gesproken je hand niet voor omdraait, maar voor mij, na deze zware operatie en narcose, een hele klus. In ben 's ochtends (voor het eerst op mijn eigen stadsfiets) twintig minuten wezen fietsen en deze keer weer op een redelijk normaal tempo. Dat was al behoorlijk zwaar. Daarna wel op de bank gezeten, maar niet geslapen. En 's middags ben ik ook nog een flink stuk gaan wandelen. Ongeveer een half uur en ook nu weer een tempo hoger dan de voorbije dagen. Hijgend en buiten adem kwam ik thuis. Ook nu wel weer op de bank gezeten, maar niet gelegen of geslapen, iets wat ik tot nu toe elke dag wel minimaal 1-2 uur gedaan heb. Blijkbaar heb ik die rust en slaap dus nog wel nodig en moet ik de inspanning toch iets rustiger en geleidelijker opbouwen.
Dat is wel moeilijk, want in de morgen voel ik me vaak al weer een "heel mannetje", maar dat komt omdat ik dan de hele nacht heb kunnen rusten. Mijn geest is blijkbaar fitter dan mijn lichaam en dat is wel moeilijk. Ik zal dus toch rustig aan moeten blijven doen en langzaam (langzamer) opbouwen. En tussendoor voldoende rust/slaap nemen.
De racefiets staat weliswaar al in de Tacx, maar is nog niet aangeroerd. Die moet dus nog maar even rustig op zijn beurt wachten.
Vandaag is het Koninginnedag, maar voor mij betekent dat gewoon lekker in de tuin in de zon een boek lezen. Het feestgedruis laat ik dit jaar lekker aan me voorbij gaan......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten