Vannacht slecht geslapen. Vanaf 2 tot 6 uur wakker gelegen omdat ik misselijk/duizelig werd als ik mijn ogen dicht deed. Kwam waarschijnlijk door de hogere dosering van de pijnstillers in de "pijnpomp" die via een slangetje in mijn rug rechtstreeks mijn zenuwstelsel in gaat. Om 6 uur de verpleegster gebeld die me een tabletje gaf tegen de misselijkheid en dat hielp goed. Toen gelukkig kunnen slapen tot 7.30 uur, het moment waarop we weer wakker gemaakt werden. Zat in zo'n diepe slaap dat ik bijna niet wakker kon worden. Raar gevoel in mijn hoofd.
Na het ontbijt kwam de verpleegkundige van de pijnbestrijding langs (al weer de derde verschillende in drie dagen, ook handig). Zoals verwacht gaf zij aan dat de "pomp" eruit gehaald zou worden en het katheter dus ook. Duurde nog even voor het zover was, maar om een uur of 10 kon alles eruit. Het slangetje uit mijn rug halen daar voelde ik helemaal niets van. Het katheter is wat anders. Ik zag daar erg tegen op en lag te baden in het zweet van de zenuwen. Gelukkig konden de verplegers Joep en Klaas me enigszins op mijn gemak stellen en deden ze het heel zorgvuldig en professioneel. Uiteindelijk deed het geen pijn, maar het is gewoon een onaangenaam gevoel. Afsluitend vroeg Klaas nog of ik nog vragen had, waarop ik antwoordde: "mag ik nog een keer?" Iedereen lag natuurlijk in een deuk. Zo'n vraag hadden ze nog nooit gehad. Ach, Brabantse humor in Maastricht doet het altijd goed :-)
Heb nog een tijdje liggen bijkomen en ondertussen veel water gedronken. Je moet namelijk binnen 12 uur weer zelfstandig meer dan 500ml kunnen plassen. Een uur na het verwijderen ben ik op eigen kracht naar het toilet geweest, heb denk ik wel bijna een liter geplast, zelf mijn pyama hemd uit gedaan, tanden gepoetst (ook lekker na 3 dagen) en gewassen. Dat klinkt allemaal heel erg eenvoudig maar ik kan je verzekeren dat dit in mijn toestand niet het geval is. Ik kan nog niet rechtop staan door de wond in mijn buik en ook de pijn begon al weer toe te nemen door het ontbreken van pijnstilling. Daarnaast ben ik gewoon heel slapjes en heb weinig energie, al merk ik wel dat het helpt dat ik veel kracht in mijn benen heb/had, waardoor het opstaan uit zitpositie (bijvoorbeeld van toilet) me qua benen goed af gaat. Ik was apetrots dat ik dit nu al heb kunnen doen. Voorzichtig weer terug het bed in gekropen.
Langzaam aan merkte ik dat de pijn begon toe te nemen. Zowel pijn van de wond als ook inwendige pijn onder de wond en in mijn buik. Om 16 uur zou ik de pijnstiller Tramadol krijgen, welke ik dan drie maal per dag mag gaan innemen. Even doorbijten dus tot vier uur. Vanaf 17 uur merkte ik dat het begon te werken, daarna ging het steeds beter.
Na het avondeten (nasi met sate) heb ik eindelijk na drie dagen weer voor de eerste keer ontlasting gehad en dat lucht ook erg op kan ik je zeggen. Al met al voel ik me nu vanavond weer een stuk beter dan vanmorgen en vanmiddag, al is er nog steeds wel pijn en ongemak met bewegen. Had vanmorgen niet gedacht dat ik nog iets zou bloggen vandaag en zie hier, het is toch weer gebeurd. Zit nu Ice Age 3 te kijken op RTL5, leuke film. Hopen dat ik vannacht een goede nachtrust heb en dan kijken wat de dag van morgen brengt. Waarschijnlijk kan ik maandag naar huis.
Marieke vandaag nog even aan de telefoon gehad, maar die klinkt al weer bijna als vanouds. Zij knapt erg goed op en is al erg mobiel. De artsen zijn erg enthousiast over de werking van haar nieuwe nier. Die schijnt erg goed aan te slaan. Erg fijn om te horen, want daar hebben we het uiteindelijk allemaal voor gedaan!
Nog even een laatste gedachte die me vannacht door het hoofd schoot toen ik wakker lag. Volgens mij ben ik op dit moment de enige patient die in het AZM ligt juist vanwege het feit dat hij zo gezond is, alle anderen zijn hier omdat ze ziek zijn. Gek idee eigenlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten