Vandaag is het donderdag 5 april 2 dagen na de operatie. Ik heb vanacht behoorlijk goed geslapen. Tot 3.15 uur heel diep geslapen en heel zwaar gedroomd. Daarna weer hazenslaapjes maar toch wel weer uitgerust.
Vanmorgen moest ik mezelf wassen, liggend op bed en dat ging wonderbaarlijk goed. Natuurlijk niet zonder pijn, maar het is wel gelukt. Ook zelf mijn pyamabroek voor het eerst aangetrokken, best wel een beetje trots op mezelf. Daarna is het infuus (vocht) afgekoppeld, want ik drink genoeg en produceer meer dan voldoende urine, zeker voor 1 nier. Na het ontbijt was ik weer totalloss, al met al zware inspannngen. Lekker even de oogjes toe tot de verpleegkundige van de pijnbestrijding langs kwam. Die vertelde me dat ze morgen de pomp en mijn slangetje in mijn rug los koppelt en dat dan ook het katheter eruit kan. Wel is de dosis voor vandaag nog even opgevoerd gezien de pijnklachten en om een buffer op te bouwen voor morgen. Vanaf morgen moet ik het met tabletjes doen, paracetemol en nog iets anders waar wat opiumachtigs in zit.
Ook de arts kwam weer langs geescorteerd door een batterij collega's. Zij heeft de pleister van de wond getrokken (fijn gevoel !) en daarbij ook de brandblaar kapot gemaakt. No problem. De wond is goed dicht dus een nieuwe pleister was niet nodig. Ze gaf aan dat ik zondag of maandag naar huis mag. Ik denk zelf maandag, want met dit ongemak lig ik liever een dagje langer in een comfortabel ziekenhuisbed dan thuis waar alle zorg op Anita's schouders komt.
Na de lunch kwam mijn dochter Tanja nog even langs, helemaal met de trein uit Utrecht, waar ze een tentamen had gehad. Lief he? Ik heb nog kunnen regelen via verpleger Klaas dat ze ook bij Marieke op bezoek kon ondanks dat het daar geen bezoekuur was (bedankt Klaas!). Met Marieke gaat het vandaag ook weer beter. Ze is niet meer misselijk, heeft geen hoofdpijn meer en is al een uur uit bed geweest. Ik nog niet op dat moment!
Om 14.15 uur kwam verpleger Joep om mij uit bed te halen met als doelstelling minimaal een half uur op een stoel zitten naast het bed. Op de bedrand was ik natuurlijk eerst nog even duizelig (wat wil je als je 4,5 uur onder narcose bent geweest en daarna 2 dagen hebt gelegen), maar het opstaan kon ik zelfstandig en het zitten ook. Best goed dus. Na 40 minuten zitten werd ik echter misselijk en begon enorm te zweten. Vijf minuten later kwam Joep en heeft me weer in bed geholpen. Hij vond dat ik het goed had gedaan, dus daar zullen we maar vanuit gaan #trots.
De rest van de middag wat geslapen tot Anita weer op bezoek kwam om 16.15 uur. Samen weer bij gekletst, mezelf geschoren met het scheerapparaat van onze Ronald dat ze voor me mee had genomen. "Nat" scheren kan ik morgen misschien weer, wel zo fris. Anita zag er moe uit. Iedereen denkt wel aan mij en Marieke, maar vergeet niet dat Anita en Frans natuurlijk ook al een paar dagen onder grote spanning en druk staan. Wat denk je van anderhalf uur langer dan gepland op een bericht van de chirurg moeten wachten om iets over je man te horen die op de operatietafel ligt? En de zorgen om Marieke gisteren? En steeds weer 2 uur autorijden om op bezoek te komen en weer thuis? Ik heb gezegd dat ze morgen maar eens lekker een dagje thuis moet blijven om bij te tanken. Ik kom de dag wel door. Ik zie haar dan zaterdagmiddag weer.
Nu nog even TV kijken en dan weer slapen. Ik ben doodop van deze dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten