“Op woensdag 8 februari staat er een transplantatie gepland voor een ander koppel. Er is enige onzekerheid of die door kan gaan, want er moet nog een kruisproef plaatsvinden tussen het bloed van de donor en de ontvanger en als die uitwijst dat er antistoffen zijn tegen het bloed van de donor, dan kan die operatie niet doorgaan. Willen jullie (jij en Marieke) dan in hun plaats geopereerd worden?”
JA natuurlijk willen we dat!!! Hoe eerder Marieke aan een nieuwe nier geholpen wordt des te beter. Maar wat betekent dat dan? Ik had een afspraak staan bij de anesthesist op dinsdag 7 februari en Marieke had nog helemaal geen afspraak met hem staan. Daarop heeft Philip voor ons een spoedafspraak in het rooster van de anesthesist geplaatst en wel op woensdag 1 februari (vandaag dus). Aansluitend aan die afspraak moesten we ook nog allebei bij Philip langs om nog wat buisjes bloed af te laten tappen.
Vandaag dus (onverwacht) in Maastricht geweest. Gistermiddag/-avond mijn agenda “schoon gepoetst” (afspraken verzet of geannuleerd) en vanmorgen samen met Marieke naar de anesthesist en Philip.
Bij de anesthesist geen spannende dingen. Alles was in orde. Wel meer info gekregen over de wijze van narcose en pijnbestrijding. Ik krijg, nog voor ik onder narcose ga, een ruggenprik, waarbij ze een heel dun slangetje inbrengen tussen twee wervels, die een bepaald verdovend middel in mijn zenuwbaan brengt, waardoor mijn lichaam vanaf ongeveer mijn borst verdoofd wordt. Ik kan dan nog wel mijn onderlichaam bewegen, maar het voelt verdoofd aan. Dit is vooral bedoeld om de pijn na de operatie te bestrijden. Die vloeistof wordt er continu ingedruppeld en daarnaast kan ik nog een extra “shot” geven via een drukknopje. Na twee dagen verwijdert men dit slangetje dan weer. Voordeel hiervan schijnt te zijn dat ze me op die manier al weer vrij snel “mobiel” krijgen (mijn bed in en uit kunnen), waardoor de genezing sneller gaat en de kans op eventuele andere complicaties verminderd wordt (denk aan obstipatie, misselijkheid, trombose e.d.). Nadeel is dat je al die tijd een blaaskatheter krijgt, maar dat wordt pas onder narcose ingebracht, dus daar merk ik dan niets van. En het verwijderen lijkt me minder onprettig dan het inbrengen……
Behalve de ruggenprik komt er nog een infuus in mijn hand, waar het narcosemiddel mee toegediend wordt. Tenslotte plaatst men ook nog een slangetje in mijn polsslagader waarmee ze de bloeddruk gedurende de operatie bewaken. Het infuus blijft na de operatie zitten (daar kunnen ze ook andere dingen mee toedienen), dat slangetje wordt in de recovery ruimte weer verwijderd. Tot zover deze les “anesthesie voor dummy’s” :-) haha.
Bij Philip “even” 10 buisjes bloed afgegeven (Marieke moest er 5 afgegeven). Dit bloed wordt o.a. gebruikt voor onze kruisproef. Die is er in december weliswaar al geweest (en was goed), maar vlak voor de operatie moeten ze dat altijd nog eenmaal doen voor de zekerheid. Er kan namelijk altijd iets veranderd zijn, dat zie je wel aan dat andere koppel. Dit is dus nu een extra kruisproef puur bedoeld voor het geval de operatie op 8 februari kan plaatsvinden. Tevens moesten er nog wat dingen in het bloed gecontroleerd worden op verzoek van de anesthesist.
Gaat de operatie nu niet door voor ons, dan volgt er straks weer een kruisproef voor de daadwerkelijke operatie. Philip gaf aan dat we in elk geval in april wel aan de beurt komen, maar een exacte datum of week is nog niet bekend.
A.s. maandag word ik ergens tussen 15.00 en 16.00 uur gebeld door Philip om te horen of we woensdag wel of niet geopereerd gaan worden. Ik hoop natuurlijk, vooral voor Marieke, dat we aan de beurt komen, maar dat geeft wel een beetje een dubbel gevoel. We hebben namelijk gehoord dat die andere vrouw er eigenlijk slechter aan toe is dan Marieke en de donornier op dit moment nog harder nodig heeft. Voor haar is het dus erg vervelend als het niet door kan gaan. Maar ja, “that’s life” of “de één z’n pech is de ander z’n geluk!”
Het worden in elk geval spannende dagen tot maandagmiddag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten