Zojuist het verwachtte telefoontje gehad uit Maastricht. Helaas voor ons is het andere koppel geschikt bevonden om woensdag geopereerd te worden. Fijn voor hun, maar jammer voor Marieke.
Het goede nieuws is echter dat Marieke's nierwaarde weer gestegen is naar 14 (was 11 in december nadat ze de griep had gehad). Dat is echt heel fijn, want als dit stabiel blijft en ze krijgt niet meer last van bijverschijnselen, dan is de kans best groot dat ze het zonder dialyse kan redden tot de transplantatie!
Ook een bevestiging gekregen dat "onze" operatie medio april zal plaatsvinden. Exacte week kon Philip nog niet geven, maar hij vertelde wel dat er 3 transplantaties in maart zijn ingepland (zoals ik in vorige bericht ook al gemeld heb) en dat wij dan de tweede worden in april. Eind februari worden de roosters voor april vastgesteld en krijgen we te horen in welke week het dan gaat gebeuren. Nog 2 maanden wachten dus, tenzij er nog een koppel tussentijds uitvalt, maar die kans is klein.
Het lijkt allemaal wel leuk als je tussentijds gebeld wordt met de vraag of je volgende week "in kunt vallen" voor een geplande transplantatie, maar ik heb gemerkt dat dit toch wel de nodige spanning en onzekerheid met zich meebrengt. Naarmate de week vorderde kon ik het steeds moeilijker loslaten en afgelopen nacht heb ik er zelfs over gedroomd. Vanmiddag had ik moeite me op mijn werk te concentreren en kreeg ik zelfs buikpijn van de zenuwen. Die was na het telefoontje overigens ook weer snel verdwenen, dat dan weer wel :-).
Ik ben blij voor de vrouw die nu a.s. woensdag "onder het mes gaat", want zij scheen het wel heel erg hard nodig te hebben. En wij (vooral Marieke) redden het wel tot april. Positief blijven denken helpt ook!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten