Met de Kerst voor de deur .......

We zitten inmiddels in de maand december en buiten ligt de eerste sneeuw. December vind ik altijd een maand van bezinning. Je kijkt terug op het jaar dat bijna om is en je blikt vooruit naar het jaar dat komen gaat. Dit jaar doe ik dat met een heel speciaal gevoel, want het was een heel bijzonder jaar.

Januari en Februari waren zware maanden, vooral voor mijn vrouw Anita, vanwege de extra intensieve zorg voor haar moeder. Na het overlijden van mijn lieve schoonmoeder in februari viel dat weg, maar werd de spanning opgebouwd naar de op handen zijnde nierdonatie. We (Marieke en ik) stonden weliswaar op de operatiewachtlijst, maar op dat moment was er nog niets ingepland en hadden we geen uitzicht op een concrete datum. Enige voordeel daarvan was dat ik me ook nog niet echt zenuwachtig kon maken. Maar dat veranderde snel toen de datum wel bekend werd.

Op 3 april zijn we geopereerd en hoe dat verlopen is heb je elders op dit blog al kunnen lezen. Ik wil niet teveel in herhaling vallen, maar de fysieke en emotionele impact van deze donatie is groter geweest dan ik me vooraf had kunnen voorstellen. Het blijft een heel bijzonder gevoel om, met alle risico's van dien, een stukje van je eigen gezonde lichaam af te staan om het leven van een ander min of meer te redden. Minimaal de kwaliteit van leven met 100% te verbeteren. Vooraf heb je daar allerlei gedachten bij en ben je (ik althans) vooral bezig met de het fysieke stuk (je conditie, de operatie, hoe zal ik straks herstellen). Ik denk dat als je het zelf niet meegemaakt hebt, je je niet helemaal kunt voorstellen wat dit emotioneel met je doet.

Daarna het fysieke herstel, dat mij eigenlijk een beetje is tegen gevallen. Met mijn goede conditie en gezonde lichaam had ik verwacht er veel sneller helemaal bovenop te zijn. Doordat de chirurg (onvoorzien) mijn buikspieren heeft moeten "insnijden" (ik ben er nog steeds niet achter hoe hij dat precies gedaan heeft) heb ik erg lang last van pijn aan mijn buikspieren gehad. Zelfs nu nog, al moet ik wel zeggen dat het de laatste 3 weken een heel stuk beter gaat. Dat komt mede door de littekenmassage/oedeemtherapie van de huidtherapeute (Toos Leenen uit Helmond). Vorige week heb ik voor het eerst een RPM(spinning)les volbracht zonder pijn in mijn buik. Ik was helemaal hyper daarna van blijdschap! Ook deze week ging het goed.

Dat was 2012. Wat gaat 2013 brengen? Ik ben deze week begonnen aan een trainingsschema dat ik zelf opgesteld heb, ter voorbereiding voor een fietsweek in juni (8 t/m 15 juni 2013) in Italië. Ik ga dan met een paar fietsmaatjes een week fietsen in de buurt van Bormio. Daar zullen we o.a. de Gavia en Mortirolo beklimmen, maar het hoogtepunt moet toch wel de beklimming van de Stelvio worden (zie foto rechts). Dat is een bergpas van 2.757 meter hoog, 21,5 km lang en gemiddeld 7,1% stijging (vanuit Bormio). Vanuit Prato is hij 24,3 km lang, heeft hij 48 haarspeldbochten en gemiddeld 7,4% stijging (je start dus lager). De Bormio kant kent aan het einde nog stukken van boven de 10% en dat maakt hem extra zwaar. Wij gaan in elk geval vanuit Bormio, maar misschien ook nog wel een keer vanaf de andere kant. Ik wil laten zien dat je zo'n inspanning ook gewoon met 1 nier kunt leveren (ik wil iets bewijzen). Kijk voor mooie foto's van de Stelvio op deze link.

Wat ik eigenlijk het liefste zou doen is om er een aktie aan te koppelen om geld in te zamelen voor de Nierstichting. Ik zou het zelf een enorme prestatie vinden om een jaar na de nierdonatie zo'n inspanning te leveren. Als ik voldoende kan trainen en me goed voel in juni, wil ik zelfs proberen om op 1 dag de Stelvio van beide kanten te beklimmen, dus vanuit Bormio omhoog, afdalen naar Prato, en dan weer terug naar boven om daarna af te dalen naar Bormio. Dat zijn 3.341 hoogtemeters achter elkaar! Ter vergelijking, dit is meer dan 3x de Alpe d'Huez en die is veel korter of 2x de Mont Ventoux. Het grote verschil is echter de grote hoogte. Boven de 2.000 meter reageert je lichaam anders op de inspanning. Ik heb dat vorig jaar gemerkt op de Galibier. Sommige van jullie hebben mijn foto op Facebook wel gezien denk ik (die van dat fietsend lijk). Boven de 2.200 meter krijg ik last van de hoogte, maar daar laat ik me niet door weerhouden!

Het moet toch wel wat waard zijn als ik deze prestatie ga leveren? M.a.w. kan ik voldoende sponsors/donateurs vinden die mijn plan steunen en mij helpen op deze manier geld in te zamelen voor de Nierstichting? Ik stel mezelf dan ten doel om minimaal 2.000 euro bij elkaar te fietsen op deze manier. Laat me weten als jij dit ook een goed idee vind (en donateur wilt zijn). Als ik voldoende positieve reacties krijg ga ik hiermee aan de slag.

Vanavond hebben we nog (een verlate) Sinterklaasavond. Dit weekend zal vooral trainen op de Tacx worden, dus binnen in de garage (of naar de sportschool). Ik verlang eigenlijk al weer naar het voorjaar :-). Lekker buiten fietsen met de kop in de wind (haren zal ik maar niet zeggen) en de zon op de armen en benen. Ik ga de verwarming even een graadje hoger zetten :-).