Conditie komt langzaam terug





Sinds mijn vorige bericht heb ik inmiddels weer een paar keer thuis op de Tacx gefietst en ook al weer een paar keer met de MTB op de weg. Maandag 21/5 heb ik 37 minuten op de weg gefietst en woensdag 23/5 al weer 45 minuten. Daar tussendoor ben ik ook nog jarig geweest en ben ik 50 geworden (22 mei). Anita en de kinderen hadden er wel werk van gemaakt door een Abraham op een fiets voor in de tuin te zetten, compleet met Sogeti fietsshirt en een fietsbroek aan. Ook zat er een bidon op de fiets, helemaal af dus, haha (zie foto hiernaast).

Van de kinderen 2 leuke vrijetijds overhemden gekregen. Van Anita een supermooi Armani horloge (zie foto links), want "je hebt het verdiend" vond ze. Een feestje volgt later dit jaar, want ook Anita wordt dit jaar 50 (en we waren in februari 25 jaar getrouwd). 's Ochtends waren Marieke en mijn ouders even op bezoek geweest en 's avonds zijn Anita, Tanja, Koen (vriendje van Tanja) en ik gezellig uit eten geweest. Met Marieke gaat het trouwens erg goed. Wel wat kleine dingetjes zoals vocht vasthouden (in haar voeten), maar al met al gaat het uitstekend. Dat was vooral te merken aan het feit dat haar mondje weer niet stil stond, haha :-).

Vrijdag heb ik voor het eerst een stuk gefietst op de racefiets buiten. Precies 1 uur gefietst in een rustig tempo (gemiddeld 25,5 km/u) en dat ging wonderbaarlijk goed. Vandaag nogmaals met de racefiets op pad geweest en nu 1,5 uur gereden in een wat hoger tempo (28 km/u). Ook dat ging goed. Ik merk dat de fietsconditie redelijk is en snel weer beter wordt. Mijn benen zijn het wel gewend. Enige is dat mijn nek en schouders weer moeten wennen aan de lage houding, maar tijdens het fietsen heb ik geen last van mijn buikspieren. Dat is best wel opmerkelijk, want als ik gewoon aan een tafel of bureau zit krijg ik er wel last van. Gisteren nog gemerkt tijdens een BBQ met de buren. Ik denk dat dit komt doordat wanneer ik zit, mijn romp de spieren in elkaar drukt. Op de racefiets hang ik voorover en zijn de buikspieren relatief ontspannen. Dan worden vooral de rugspieren aangesproken. Een andere verklaring heb ik er niet voor. Ik merk wel dat ik nog niet helemaal fit ben, want na zo'n ritje van 1,5 uur heb ik na een tijdje thuis te zijn wel het gevoel dat ik een zware tocht van 150km heb gereden. M.a.w. Ik voel de vermoeidheid, ben "getekend" in mijn gezicht en heb een lichte hoofdpijn (uit mijn nek). De rest van de dag dus niets meer gedaan behalve rusten. Morgen ook weer een rustdagje en dan woensdag misschien weer even op de fiets.

lekker eten bij La Sonnerie

Overigens ben ik sinds een paar dagen van huis uit aan het werk gegaan met ongeveer 2 uur per dag. Deze week doe ik dat ook nog zo en daarna voer ik de uren langzaam op als het goed blijft gaan. Doelstelling voor mezelf is om begin juli weer volledig aan de slag te zijn, maar dan moet ik wel eerst weer lange ritten in de auto kunnen maken zonder pijnklachten. Dat lukt nu nog niet, maar ik merk wel dat het dagelijks beter gaat. Ik kom er weer aan!

Een uurtje op kantoor in Amersfoort





Maandag (14 mei) heb ik een half uurtje in de tuin in het zonnetje op de Tacx zitten fietsen (zie foto), terwijl mijn dochter (Tanja) naast me zat te studeren. Dat ging wonderbaarlijk goed, het fietsen bedoel ik dan :-0. Het gevaar is dat je dan overmoedig wordt, want voor mijn gevoel had ik nog wel langer gekund en ik had ook het gevoel dat ik diezelfde avond nog wel een half uurtje kon fietsen. Gelukkig heb ik dat laatste niet gedaan, want die avond merkte ik wel dat ik vermoeid was en ik had wat last van hoofdpijn. Gek dat zo'n lichte inspanning direct effect heeft op mijn gestel.

Die middag ook nog even bij de bedrijfsarts op bezoek geweest. Zij hamerde er vooral op om niet te snel te veel te willen gaan doen, omdat het pas 6 weken geleden is dat ik geopereerd ben en alleen de ingeknipte c.q. doorgeknipte buikspieren al zes weken nodig hebben gehad om weer aan elkaar te groeien. Ook de narcose kan nog voor problemen zorgen op het gebied van concentratie. Als je teveel doet en een terugslag krijgt is dat voor de werkgever (en klanten) niet fijn, maar vooral ook voor jezelf is dat dan een teleurstelling en mentale tegenslag. Vandaar haar advies vooral langzaam op te bouwen en goed naar mijn eigen lichaam te luisteren. Dat doe ik dan dus maar.



relaxt in de trein



Dinsdag (15 mei) ben ik voor het eerst weer een keer naar een van onze kantoren geweest. Ik had op kantoor Amersfoort afgesproken, omdat dit het makkelijkst te bereiken is met het openbaar vervoer.  Anita heeft me om 9.10 uur even afgezet bij het station in Eindhoven waar ik de trein van 9.17 had. Vanaf station Eindhoven was ik in 1uur 31 minuten op station Amersfoort Schothorst, 5 minuten lopen van ons kantoor. Het reizen met de trein is op dit moment een stuk prettiger en minder vermoeiend voor mij dan met de auto, zeker nu ik 1e klas kan reizen. In Amersfoort werd ik aan het station opgehaald door Suzanne, onze divisiesecretaresse. Dat was wel fijn want op dat moment was het gaan regenen en hagelen (nogmaals bedankt Suzanne!).



Na een gesprek van een uur met mijn manager en aansluitend de lunch met een aantal collega's ben ik door Berry bij het station afgezet en weer met de trein naar huis gegaan. Om 14.45 uur was ik weer thuis en ben ik direct een uur op bed gaan liggen. 's Avonds voelde ik vooral mijn buikspieren (van het vele zitten) en had ik een lichte hoofdpijn.  Het was dus wel een inspannende dag geweest, maar zeer zeker de moeite waard. Het gaf een goed gevoel om weer op kantoor te zijn, collega's te spreken en er weer een beetje "bij te horen". 

We hebben een werkhervattingsplan gemaakt waarin ik zelf vooral in de lead ben om aan te geven wat wel en wat nog niet kan. Ik begin volgende week en de week erna met 2 uurtjes per dag wat te werken van huis uit. Daarna voer ik dat langzaam wat op en wil ik over 3 - 4 weken weer mijn eerste klantafspraak hebben. Ik zal zoveel mogelijk per trein reizen en van huis uit werken. Ik hoop begin juli weer 100% aan de slag te zijn, maar alles hangt af van hoe snel mijn conditie herstelt en de last van mijn (gehechte) buikspieren afneemt. Dat moet ik van week tot week bekijken. Liever een week later zonder terugval, dan een week te vroeg met terugval.

Vanmorgen heb ik "even" anderhalf uur mijn eigen administratie een beetje opgeruimd, maar dat resulteerde in pijnlijke buikspieren (van het zitten aan mijn bureau) en uiteindelijk ook weer hoofdpijn. Blijkbaar was ik nog niet voldoende hersteld van gisteren en was het toch meer inspannend dan ik vooraf ingeschat had. Na de lunch dus weer naar bed en een dikke anderhalf uur geslapen. 

Ik ga wel iedere dag een beetje vooruit, maar, zoals al eerder aangegeven, gaat het wel langzaam. Na elke inspanning is er een lichamelijke reactie en is er rust nodig. Gelukkig kan ik dagelijks op TV naar de Giro d'Italia kijken, dus ik wat dat betreft hoef ik me niet te vervelen ;-).

Middagje ziekenhuis, gelukkig geen longembolie

Vrijdagochtend (11 mei) had ik een afspraak gemaakt met mijn huisarts. Ik wilde eens een paar dingen met hem bespreken, zoals het feit dat mijn rechterzij nog opgezet blijft en het feit dat ik nog steeds last heb van kortademigheid na een kleine inspanning (bijv. traplopen). Conclusie was dat mijn opgezette zij/buik normaal was gezien de operatie en de komende weken zal afnemen. Die kortademigheid zou nog het gevolg kunnen zijn van de zware chirurgische ingreep, maar het zou ook een (kleine) longembolie kunnen zijn. Om dat laatste uit te sluiten heeft hij bij mij bloed laten prikken en me doorgestuurd naar het ziekenhuis voor het maken van longfoto's.

Wat is een longembolie eigenlijk? Volgens Wikipedia:

"Een longembolie is een embolie (afsluiting) van een longslagader (arteria pulmonalis), waardoor het door die slagader aangeleverde bloed aan de long niet of slechts gedeeltelijk van zuurstof kan worden voorzien. Dit heeft negatieve gevolgen voor de zuurstofopname in de long, in mindere mate voor het aangedane deel van de long zelf (de zuurstofvoorziening verloopt primair via de bronchiale arteriën, omdat de longslagader zuurstofarm bloed vervoert), en - bij zeer grote afsluitingen - voor het hart. De afsluiting bestaat vrijwel altijd uit een bloedstolsel, hoewel onder zeer bijzondere omstandigheden andere embolieën wel eens kunnen optreden (bijvoorbeeld met lucht)." 

Een herhaalde of grotere longembolie kan fatale gevolgen hebben, vandaar dat mijn huisarts hier heel voorzichtig mee is en het zeker wil uitsluiten. Longembolieën  kunnen voor komen na zware buikoperaties, hoewel ik wel dagelijks trombosespuiten heb gehad tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis.

De longfoto's (gemaakt in het Maxima in Eindhoven) waren goed, daar was niets op te zien. Aan de hand van de bloeduitslag (DCE)  belde 's middags om 15 uur mijn huisarts op met de mededeling dat er toch een lichte verhoging was van de D-dimeer waarde ( zgn. "stollingswaarde"), een indicatie voor een mogelijke embolie. Hoewel ik, behalve de kortademigheid, geen van de andere symptomen had, heeft mijn huisarts toch even telefonisch overleg gehad met de dienstdoende longspecialist en samen met hem besloten dat de longarts mij, uit voorzorg, toch nader moest onderzoeken. 

Van 15.30 tot 18.20 uur in het Catharinaziekenhuis (foto boven) gezeten; weer bloedprikken, infuus aanleggen voor eventuele CT-scan, bloeddrukmeting, nog een keer bloedprikken maar nu uit de slagader (i.v.m. meten zuurstofgehalte), nieuwe longfoto's, hartfilmpje, naar longen geluisterd. Op een CT-scan (zie foto hiernaast van CT-scanner) zat ik niet te wachten, omdat je daarvoor contrastvloeistof in je bloed gespoten krijgt en die moet weer afgebroken worden, in mijn geval door 1 nier. Dat is niet goed voor die nier. Gelukkig bleek uit het bloedonderzoek nu dat de D-dimeer waarde volgens de normen die de longarts hanteert niet verhoogd was. Conclusie, kan geen longembolie zijn en zal dus nog het gevolg zijn van de operatie en de conditie terugval die daarmee gepaard gaat. Het moet de komende weken wel verbeteren. Daarom moet ik over 2-3 weken even op controle bij de longarts.

Ik was wel opgelucht na dit bericht, want ik heb inmiddels  diverse ziekenhuizen genoeg gezien van binnen en gebruik liever geen medicijnen als het niet nodig is. 

Maandag heb ik een afspraak bij de bedrijfsarts om te kijken in welk tempo ik wanneer weer gedeeltelijk mijn werk kan gaan oppakken. Ik wil maandag ook contact opnemen met de sportarts van Top Support (St. Annaziekenhuis) om met hem een gesprek aan te gaan waarin hij mij kan adviseren hoe ik het beste mijn trainingen kan gaan opbouwen na deze ingreep om zo weer in conditie te komen. Het is toch moeilijk om dat zelf in te schatten en een medisch onderbouwd advies lijkt me in deze situatie wel verstandig. Aangezien dit ook bevorderlijk is voor mijn werkhervatting, neem ik aan dat de bedrijfsarts en mijn werkgever dit ook zullen steunen.

Collega's ontmoet bij teammeeting, fijn om er weer even bij te zijn

Deze week dagelijks weer wat gewandeld en/of gefietst. Ook weer 2 keer op de racefiets op de Tacx gefietst. De eerste keer maandag (7 mei) 25 minuten lekker buiten in de tuin in het zonnetje. Dat viel niet tegen. Ook het voorover zitten ging wel. Natuurlijk wel rustig aan gefietst, niet teveel weerstand en niet te hoog beentempo (ca 80 rpm). De dag erna ook nog even 20 minuten op de Tacx, maar dat ging moeilijker. Ik had meer last van mijn buikspieren dan de dag ervoor en ook wat spierpijn in mijn bovenbenen. Daarom nog wat rustiger aan gedaan en korter gefietst.

Dinsdagmiddag was er een teammeeting van onze divisie, dit maal gehouden bij Philips Health Care in Best. Ik zou daar alleen bij de presentatie aanwezig zijn, van 16.30 tot 17.45 uur en niet bij de rondleiding die eraan vooraf ging en ook niet bij het diner daarna. Toen ik om 16.30 uur aankwam was de rondleiding nog bezig, dus ik heb die nog even gevolgd tot 17.05 uur. Daarna de teammeeting bijgewoond. Ik werd erg hartelijk begroet door mijn collega's en toen ik tijdens de meeting aan de beurt was om wat bij te dragen werd ik eerst begroet met applaus van mijn collega's. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om iedereen te bedanken voor de kaarten, mailtjes, smsjes, telefoontjes etcetera, m.a.w. voor alle aandacht en belangstelling de voorbije weken. Dat heeft me erg veel steun gegeven en goed gedaan, evenals de hartelijke warme ontvangst van gisteren. Het was fijn om iedereen weer te zien en even (kort) te spreken. Hierdoor krijg je toch het gevoel dat je er nog bij hoort (gelukkig) :-).

Om 18.15 uur was de meeting afgelopen en ben ik weer naar huis gegaan. Uiteraard was ik wel moe van het autorijden en de meeting, maar met een fijn gevoel heb ik de rest van de avond op de bank doorgebracht.

Ik heb me voorgenomen om volgende week een keer een paar uur naar kantoor te gaan in Amersfoort, maar dan met de trein, dat is minder vermoeiend. Het zal nog wel een aantal weken duren voor ik echt weer aan het werk ben, maar het begin is gemaakt.

Vandaag weer rustig aan, een beetje lezen (ben in een erg spannend boek bezig!) en met de fiets een boodschapje doen. Verder gewoon nog mijn middagslaapje doen want dat heb ik nog steeds wel nodig. Overigens ben ik gisteren gestopt met het innemen van Paracetamol 's avonds en ik heb goed kunnen slapen. Ik heb overdag nog wel wat pijn aan mijn buikspieren (wat gebruik je die toch veel!) en mijn ribben, maar dat is goed zonder Paracetamol te doen.

Sogeti Alpe d'HuZes team 2010 op bezoek gehad

Dinsdagochtend (1 mei) bezoek gehad van onze divisiedirecteur Diederik Vieleers. Erg leuk dat hij de moeite heeft genomen om mij thuis te bezoeken. Van hem een goede thriller gekregen ("De Cobra" van Frederick Forsyth). Gezellig een uur gekletst over van alles en nog wat. Toevallig heeft zijn stiefvader twee weken geleden ook een donornier ontvangen, dus Diederik ervaart het traject van een niertransplantatie nu van twee kanten en voor hem staat het natuurlijk wat dichterbij dan voor de meeste anderen.

's Middags bezoek gehad van een delegatie van ons Alpe d'HuZes team 2010. Ruud Steeghs en Daniel Alfrink (twee collega's) kwamen me opzoeken en hadden (mede namens de andere teamleden) een leuk geschenk meegebracht, 2 wielerboeken die ik nog niet had: "De Lance Factor" van Mart Smeets en "Beter Presteren met Wielrennen", een boek met diverse tips, adviezen en trainingsprogramma's. Het was fijn om mijn "fietscollega's" weer te zien en te spreken. Aangezien het hier in Brabant lekker zonnig weer was, hebben we heerlijk buiten gezeten en bij gekletst. Gelukkig zijn Ruud en Daniel allebei lekker rustige praters, waardoor het voor mij ook niet te hectisch en niet te belastend was. Ze zijn ruim een uur gebleven. Super dat beide de moeite hebben genomen om helemaal naar Nuenen te komen om mij op te zoeken! ik stel dat erg op prijs en heb er ook enorm van genoten.

Aansluitend heb ik nog even lekker een uurtje zitten lezen en slapen met mijn benen in de zon. Worden ze niet bruin van het fietsen, dan worden ze in elk geval bruin van het lezen in de zon en sta ik er over een tijdje, als ik weer eens mijn fietsbroek aan kan trekken, er ook wat gekleurder op :-).

Vandaag, woensdag 2 mei, bezoek gehad van mijn collega en manager Roel Knoppers. Roel had mij in het ziekenhuis ook al bezocht. Ruim 1,5 uur zitten praten over van alles, op het laatst ook nog wat werk gerelateerde zaken. Al met al best wel vermoeiende ochtend zo. Voelde me op het eind erg moe worden. Even snel een broodje gegeten en nu mijn bedje in voor mijn dagelijkse "schoonheidsslaapje" ;-).