maandag 30 april 2012

Weer even "terug gefloten" ........

Waar het de afgelopen week (vanaf woensdag) merkbaar met stapjes vooruit leek te gaan en ik elke dag een klein blokje kon fietsen en/of wandelen, blijkt de inspanning die ik gisteren (zondag 29/4) gedaan heb, toch te veel van het goede geweest te zijn. Gisteravond kreeg ik al last van pijnlijke steken in mijn buik, net onder het litteken en vanacht ben ik wakker geworden met een gevoel van misselijkheid. Toen ik vanochtend vroeg om 6.00 uur uit bed stapte om naar het toilet te gaan, werd ik enorm duizelig. Alles draaide om me heen, alsof ik bezopen was. Met twee handen vasthoudend aan elk steunpunt ben ik naar de badkamer geschuifeld en daarna weer terug naar bed. Toen ik een paar uur later opstond was het iets minder erg, maar nog steeds ietwat duizelig en misselijk. Op advies van "zuster" Anita ben ik eerst maar even op de bank gaan liggen. Daarna ging het wel weer. Blijkbaar is dit een reactie op de inspanning van gisteren. 

Wat was die inspanning dan?
Eigenlijk iets waar je normaal gesproken je hand niet voor omdraait, maar voor mij, na deze zware operatie en narcose, een hele klus. In ben 's ochtends (voor het eerst op mijn eigen stadsfiets) twintig minuten wezen fietsen en deze keer weer op een redelijk normaal tempo. Dat was al behoorlijk zwaar. Daarna wel op de bank gezeten, maar niet geslapen. En 's middags ben ik ook nog een flink stuk gaan wandelen. Ongeveer een half uur en ook nu weer een tempo hoger dan de voorbije dagen. Hijgend en buiten adem kwam ik thuis. Ook nu wel weer op de bank gezeten, maar niet gelegen of geslapen, iets wat ik tot nu toe elke dag wel minimaal 1-2 uur gedaan heb. Blijkbaar heb ik die rust en slaap dus nog wel nodig en moet ik de inspanning toch iets rustiger en geleidelijker opbouwen. 

Dat is wel moeilijk, want in de morgen voel ik me vaak al weer een "heel mannetje", maar dat komt omdat ik dan de hele nacht heb kunnen rusten. Mijn geest is blijkbaar fitter dan mijn lichaam en dat is wel moeilijk. Ik zal dus toch rustig aan moeten blijven doen en langzaam (langzamer) opbouwen. En tussendoor voldoende rust/slaap nemen.
De racefiets staat weliswaar al in de Tacx, maar is nog niet aangeroerd. Die moet dus nog maar even rustig op zijn beurt wachten.

Vandaag is het Koninginnedag, maar voor mij betekent dat gewoon lekker in de tuin in de zon een boek lezen. Het feestgedruis laat ik dit jaar lekker aan me voorbij gaan......

donderdag 26 april 2012

En weer een stapje vooruit; de Tacx staat al klaar!

Maandag (23/4) heb ik weer een klein stukje gefietst, dit keer naar de apotheek om een maagbeschermer te halen. Ik heb al een aantal dagen last van een beklemmend gevoel op mijn maag, een gevoel van "vol zitten" en misselijkheid. In het ziekenhuis had ik dat ook al, maar toen kwam het van de pijnstillers (bijwerking). Misschien dat het te maken heeft met het feit dat ik nog steeds (onbewust) erg "hoog" adem haal om mijn buik te ontzien. Hierdoor leg ik onnodig druk op de bovenkant van mijn borst en misschien dat daardoor mijn maag ook wat verkrampt, ik weet het niet. Als ik bewust ademhaal via mijn buik, dan gaat dat gewoon goed en pijnloos, dus ik moet me daar meer bewust van zijn.

Dinsdag niets actiefs gedaan, gewoon lekker gerust. 's Avonds de 1/2 finale Champions League tussen Barcelona en Chelsea gekeken (dramatisch afgelopen voor Barcelona) en naar bed gegaan. Ik kon echter de slaap niet vatten en heb uiteindelijk tot 2.30 uur beneden op de bank gezeten. Daarna weer naar bed en wel weer geslapen tot 7 uur, maar dan wordt je wel moe wakker.

Woensdag (25/4)in de ochtend daarom alleen maar wat op de bank en op bed gelegen en wat gelezen. Tussendoor kort een dutje gedaan.

's Middags kreeg ik het idee om alvast mijn racefiets in de Tacx te gaan zetten, zodat hij klaar staat voor het moment dat ik in staat ben en zin heb om daar weer wat op te gaan fietsen. Voor wie het niet weet, een Tacx is een soort rollenbank waar je het achterwiel van je fiets in klemt en waar een weerstandsrol aan zit die tegen je achterwiel drukt, zodat je (vanaf je stuur) kunt regelen met hoeveel weerstand je fietst. Je kunt dan binnenshuis (in mijn geval "binnensgarages" :-0) trainen. Zie ook de foto hiernaast. En wat doe je dan als hij er staat? Ja, dan ga je er ook even op zitten om te voelen of dat al weer een beetje gaat. Met mijn spijkerbroek op de Tacx en even een paar minuten rustig rond getrapt met nauwelijks weerstand. Weliswaar rechtop zittend, dus niet met de handen op het stuur, want dan moet ik te ver voorover buigen. En ik moet zeggen dat dit wel lekker ging. In de loop van de week voel ik me ook al steeds beter en merk ik dat ik iedere dag wat mobieler word en minder last van mijn buik en wond krijg. Elke beweging gaat dagelijks iets makkelijker, zo ook het fietsen. Enige wat nog blijft is dat ik gewoon heel snel moe ben en dan ook echt moet gaan rusten. Als ik op bed ga liggen met de TV aan, val ik ook gegarandeerd in slaap en ik merk dat dit nog steeds een hele diepe slaap is, vergelijkbaar met de "hallucinatie-slaap" die ik met de pijnstlling in het ziekenhuis had. Waarschijnlijk toch nog naweëen van de narcose.

Na dit "fietsen" vroeg ik me af hoe het met het lopen zou zijn, want zondag deed dat nog pijn. Meteen maar even uitgeprobeerd. Jas aan, petje op en op pad. Deze keer een behoorlijke wandeling gemaakt, althans voor mijn begrippen op dit moment. Voor wie bekend is in mijn wijk, linksaf de straat uit, via het zandpaadje naar de rotonde bij Goossens en rechtaf om de vijver bij de Panakkers heen en zo weer terug de Voirt en Johan Frisostraat in. Al met al toch 16 minuten onderweg geweest. Eerste helft ging probleemloos en voelde zelfs wel makkelijk aan. Daarna ging het moeilijker. Geen pijn, maar ik moest wel langzamer gaan lopen en kreeg een licht gevoel in mijn hoofd. Blijkbaar is dat een signaal dat mijn lichaam het nog niet aan kan. Ik kwam hijgend thuis ben eerst even op de bank geploft, alvorens wat te drinken en weer lekker op bed te gaan liggen. De middag verder weer gerust/geslapen, maar geen weerslag gehad van de inspanningen. Ik heb meteen ook maar mijn Paracetamol dosering gehalveerd (als proef) en heb alleen 's avonds nog 2 stuks ingenomen. Ik had het gevoel dat daarmee ook mijn "maagklachten" minder werden. Dat zou eigenlijk niet moeten kunnen, want Paracetamol schijnt onschadelijk te zijn voor je maag, maar toch merk ik het. Ik ben waarschijnlijk gewoon een "gevoelige" jongen, haha :-).

Vandaag is het donderdag 26 april. Vanmiddag ga ik samen met Anita (want ik kan/wil zelf nog niet autorijden) mijn nieuwe leaseauto ophalen in Eindhoven. Dat is ook weer een vermoeiende activiteit, dus ik ga zo dadelijk weer even op bed liggen en rusten.

maandag 23 april 2012

Yes, de eerste meters op een gewone fiets!

Gisteren (zondag 22/4) had ik het idee om eens te proberen of ik een klein stukje zou kunnen fietsen op de (gewone) fiets van Anita. Het voordeel van haar fiets tegenover mijn normale stadsfiets leek me de lage instap (geen stang) en het verende zadel en verende voorvork. Dat zou toch wat meer comfort moeten geven dan een fiets zonder enige vorm van vering. Ook zit ik op haar fiets helemaal rechtop, dus dat moet ook prettiger zijn voor mijn buik. Zo gezegd zo gedaan. Anita had de fiets al uit de garage gezet zodat hij start klaar stond. Mijn bedoeling was om even het korte stukje naar mijn ouders te fietsen om te beginnen, gewoon om eens te voelen hoe het zou gaan. De eerste meters gaven nog een wat onprettig gevoel in mijn buik, maar door wat te gaan verzitten en mijn jas wat te verschuiven ging het al een stuk beter. Bij mijn ouders aangekomen bleek dat ze de poort van de oprit nog dicht hadden zitten, dus ik kon er niet in. Daarom ben ik maar doorgereden naar mijn zus, hoewel dat meteen een stuk verder is. Maar het ging goed en met een korte pauze daar zou ik ook de terugweg wel kunnen volbrengen. Je bent tenslotte een fietser of je bent het niet :-0.
Marieke en Frans waren verbaasd mij daar op de fiets te zien en waren vol bewondering dat dit al kon. Zelf was ik natuurlijk ook wel een beetje trots. Na het gebruikelijke kopje thee ben ik weer op mijn gemakje terug gefietst. Gewoon lekker rustig aan met een kleine versnelling. Ging prima. Mijn benen zijn natuurlijk nog steeds wel gewend om te fietsen, dat is het probleem niet.

Het feit dat ik op deze manier weer een beetje mijn vertrouwde fietsbeweging kan oefenen en weer een beetje mobiel(er) ben, geeft me een geweldig gevoel van vrijheid. Nooit gedacht dat ik dat gevoel zou hebben terwijl ik op een damesfiets (incl. fietstassen) door het dorp fiets, haha.

Natuurlijk was ik wel moe van dit "experiment" maar ik kon 's middags lekker op bed liggen en naar "Luik-Bastenaken-Luik" kijken, de oudste en mooiste wielerklassieker, die deze keer een enerverende finale kende en een verrassende winnaar.

Aan het begin van de avond vond ik het nodig om ook nog een stukje te gaan wandelen, maar dat was niet zo'n succes. Ik kreeg al snel pijn in mijn buik van de beweging. Door mijn hand op de wond en buik te drukken probeerde ik het nog wat tegen te gaan, maar dat hielp niet echt. Ben maar langzaam door gelopen, maar echt fijn was het niet. Die avond ben ik al vroeg op bed gaan liggen en heb nog een film afgekeken. Om 22.15 uur gaan slapen.

vrijdag 20 april 2012

De ene dag is de andere niet

Na de drukke en vermoeiende dinsdag heb ik woensdag 18/4 mijn eerste "wandelingetje" gemaakt. Ik ben naar mijn ouders gelopen die ongeveer 500 meter van mij vandaan wonen. Heel rustig gelopen, voetje voor voetje, maar ik was bekaf toen ik daar aankwam. Na een kopje thee weer terug gelopen. Daarna niets meer gedaan, alleen nog de wielerwedstrijd " Waalse Pijl" gevolgd op bed. Die nacht niet zo goed geslapen. Had wat meer last van pijn bij het omdraaien en gaan verliggen in bed.

Gisteren (donderdag 19/4) had ik een "offday". Elke beweging voelde ik in mijn buik (de wond en ook van binnen). En ik was ook de hele dag moe. Ben na het ontbijt weer op bed gaan liggen en ben eigenlijk alleen nog uit bed gekomen om te lunchen. 's Middags veel geslapen. Uiteindelijk net voor het avondeten nog even een keer naar mijn ouders gelopen, maar ook dat was "gevoeliger" dan de dag ervoor. Nog even visite gehad 's avonds en weer op tijd naar bed.

Deze keer wel een goede nacht gehad. Ik werd wel weer om 1 uur wakker, maar kan me makkelijk in een andere houding leggen en ben weer goed ingeslapen. Vanmorgen (20/4) veel fitter wakker geworden en minder last van mijn buik. Blijkbaar heb ik na een "inspanning" toch meer rust nodig. Het koppie wil allemaal wel, maar mijn lichaam geeft de beperkingen aan.
De chirurg heeft dan wel gezegd dat ik voorzichtig weer mag gaan wandelen en fietsen, maar ik denk dat fietsen nog wel even zal duren. Als ik merk wat de impact van het wandelen is op mijn lijf (door het trillen bij iedere stap), dan moet ik er nog niet aan denken om op een fiets te zitten.

Ik zal vandaag weer rustig aan doen en straks een blokje wandelen in het zonnetje. Vanavond komt er weer visite, dan is het weer genoeg geweest voor vandaag denk ik. Morgen weer een dag.

dinsdag 17 april 2012

Op controle bij chirurg en Marieke is weer thuis


Vanmorgen om 10 uur had ik een afspraak met prof.dr. Van Heurn bij het Academisch Ziekenhuis Maastricht. De passagiersstoel een beetje plat gezet en een kussentje erbij, zodat het goed te doen was. Gelukkig hield Anita er ook rekening mee bij het rijden (lekker rustig door bochten). Voor haar voorlopig ook de laatste keer dat ze dit hele eind op en neer moet rijden, want de volgende keer (9 juli) kan ik natuurlijk weer gewoon zelf rijden. Voor haar valt het ook niet mee, alles komt op haar schouders alleen terecht en dat terwijl het al vanaf begin januari een heel bewogen en zwaar jaar voor haar is geweest. Ze zal niet snel klagen, maar ik zie gewoon dat ze heel erg moe is. Gelukkig gaat het met mij steeds beter en ben ik steeds minder afhankelijk van haar hulp, dus wordt het ook per dag makkelijker voor haar. Het is een schatje!!

De chirurg was overigens niet degene die mij geopereerd heeft, maar hij was wel bekend met het dossier. In Maastricht zijn er 3 vaatchirurgen die niertransplantaties doen en ik heb ze nu alle drie gesproken. Dr. Van Heurn was ook weer een hele prettige persoon om mee te praten. Erg rustig liet hij mij eerst vertellen hoe ik het ervaren had en gaf hij toelichting op mijn vragen. Hij gaf aan dat veel mensen wel eens onderschatten wat voor een zware operatie een nierverwijdering eigenlijk is, zeker als je helemaal gezond bent. Dat ik met mijn goede conditie toch zoveel last heb van de extreme vermoeidheid vond hij ook logisch. Het verschil is bij iemand die van een hele goede conditie komt nu eenmaal groter. Iedereen gaat namelijk terug naar conditieniveau 0,00 maar als je al nauwelijks conditie had, merk je minder verschil. Voordeel is wel dat ik waarschijnlijk weer sneller in conditie kom zodra ik weer aan de slag ga. Daarna heeft hij het uiteinde van de hechting verwijderd (de rest zit onderhuids en vergaat vanzelf). Ook heeft hij mijn wond en buik bekeken en gevoeld en dat zag er allemaal goed uit. De gevoelloosheid rondom de wond komt van het doorsnijden van zenuwbanen en dat herstelt zich vaak langzaam weer. Soms herstelt het niet helemaal, maar op zich is dat niet erg. Alleen moeten je hersenen wennen aan de signalen dat dit voortaan de normale situatie is. Grappig hoe je lichaam eigenlijk in elkaar zit en dat soort dingen oplost!

Eenmaal weer thuis gekomen even geluncht en daarna ben ik weer even op bed gaan liggen en heb ik weer een uurtje of wat geslapen. Ik werd wakker gebeld door een bloemenbezorger die het zoveelste boeket kwam afleveren, ditmaal van het bestuur van Hockeyclub Nuenen (dank je wel). In tegenstelling tot Marieke mag ik gelukkig wel bloemen ontvangen, haha :-). Anita was nog even een paar uur gaan werken bij een klant van haar en ook zij kwam met een boeket van hem thuis (dank je Jacques!). Natuurlijk ook de eerdere "boeketters" bedankt (Sogeti, Lilian, Chris en Anita). Lekker vrolijk al die bloemen in huis, we komen alleen vazen tekort :-).


Marieke mocht vanochtend om 10.30 uur ook naar huis. Vanmiddag om 16 uur zijn Anita en ik even bij haar op de thee geweest. Frans en Bart hadden de woonkamer mooi versierd voor haar en alle kaarten (> 45 stuks!) stonden uitgestald op de schouw en tafel. Wij hadden ook een cadeautje voor Marieke meegenomen, een lijstje met daarin de 2 foto's van onze "ontmoetingen" in het ziekenhuis. Het weerzien met Marieke werd mede daardoor zowel voor haar als voor mij een emotioneel moment. We hebben elkaar een poosje alleen maar vastgehouden en de vreugdetranen laten lopen. Marieke is blij dat ik dit voor haar heb willen doen en dat het geslaagd is. Ik ben blij dat ik het uberhaupt heb kunnen doen en natuurlijk ook dat het zo goed gelukt is. Het is dat het niet meer kan, maar ik zou het zo weer doen!

Bij de chirurg vanmorgen ook nog te horen gekregen dat ik weer dingen kan gaan doen zoals wandelen en rustig fietsen, bij voorkeur op een hometrainer of zo met lage intensiteit. Gewoon om weer wat te bewegen. Dat hoor ik graag! Ik mag dit doen mits ik er geen pijn bij voel, al zal er na een inspanning altijd wel een reactie volgen in de vorm van vermoeidheid en/of (pijn)klachten in de buikstreek. Rustig aan opbouwen dus. Nu nog hopen op beter weer waardoor het ook echt leuk wordt om even een blokje om te wandelen of te fietsen......

Ik merk wel dat het vandaag een erg drukke dag is geweest, ben er moe van. Nog even voetbal kijken (Bayern - Real Madrid) en dan lekker slapen. Het was een mooie dag!!!

maandag 16 april 2012

1week thuis, het schiet nog niet echt op

Vandaag is het precies 1 week geleden dat ik thuis ben gekomen uit het ziekenhuis. De afgelopen week heb ik kleine stapjes vooruit gemaakt. Hoewel ik nog steeds erg snel moe ben en eigenlijk de hele dag wel kan slapen, merk ik dat de kleine inspanningen die ik doe (wassen, scheren, douchen, door het huis wandelen, eten) me steeds minder moeite kosten en me niet meer volledig uitputten. En dat is goed nieuws. De eerste dagen moest ik ook nog geholpen worden om uit bed te kunnen komen, maar sinds enkele dagen lukt me dat ook al weer zelf (zonder pijn). Dus ook dat gaat goed. Het prettigste blijft op dit moment om in bed te liggen/zitten; dan heb ik het minste last. Op de bank zitten doe ik natuurlijk ook, maar dat gaat al gauw vervelen en zeuren. Ik kan daar geen houding vinden, al dan niet ondersteund met de nodige kussens, die echt comfortabel is. Na verloop van tijd trek ik me dan ook weer terug in mijn bed. Ik zou graag al wat meer willen kunnen, maar dat gaat nog niet. Ik zal dus erg veel geduld moeten hebben, het schiet nog niet echt op voor mijn gevoel :-( .


Wat doe ik zoal de hele dag?
Veel lezen, de krant, tijdschriften (meestal fietsbladen :-0 ), een boek (het derde deel uit de Millennium serie van Stieg Larsson), TV kijken (vooral National Geografic en Discovery) en muziek luisteren (radio Veronica en Arrow Classic Rock). Natuurlijk ook regelmatig met de iPad in de weer voor Facebook en Twitter. Vanmorgen ook een paar afleveringen van "Debiteuren-Crediteuren" op YouTube terug gekeken met de iPad, geniaal! Ik moet dan oppassen niet te hard te lachen, want dat gaat nog niet zonder pijn, haha.

Ik zit nog aan de Paracetamol, maar was per ongeluk gisteravond mijn tabletjes vergeten in te nemen en dat ging toch redelijk goed vannacht. Wel een keer wakker geweest, maar toch wel weer in kunnen slapen. Ik denk dat ik die dus wel langzaam af kan bouwen.
Morgen, dinsdag 17 april, moet ik om 10 uur in Maastricht zijn voor een laatste controle afspraak bij de chirurg. Ik vermoed dat dit slechts een formaliteit is. Hij zal ook de uiteinden van de hechtingen verwijderen, de rest zit onderhuids en vergaat vanzelf.

Met Marieke gaat het ook goed. De vochtophoping in haar been is weer verdwenen en behalve de gevoeligheid van de buik op de plaats waar de nieuwe nier is geplaatst, heeft ze geen klachten meer. Ze heeft nog wel last van diarree, maar dat kan door de medicijnen komen. Hier wordt vandaag nog naar gekeken door de artsen. Ook heeft ze dagelijks bloedonderzoeken om te controleren hoe haar bloedwaardes zijn en of de nier zijn werk goed doet. Vandaag hoort ze of ze inderdaad morgen naar huis mag. Zodra dat bekend is zal ik het melden. Als ze naar huis komt mag ze in elk geval geen bloemen hebben en ook mag ze voorlopig geen planten verzorgen. Blijkbaar zitten er in het water van bloemen zoveel bacterien en zijn die niet meer van je handen te wassen.

Ik geniet nog elke dag van de vele wenskaarten die ik ontvangen heb (meer dan 40!). Veelal van mensen waar ik het ook wel van verwachtte, maar ook enkele uit zeer onverwachte hoek. Ook via Faceboek en mail erg mooie reacties gehad. Dat is erg leuk en doet me goed! Allemaal bedankt daarvoor!!!!!

donderdag 12 april 2012

Drie dagen thuis

Vandaag is het donderdag 12 april en ben ik de derde dag thuis. En het gaat eigenlijk best wel goed moet ik zeggen, zeker als je nagaat dat het pas ruim een week geleden is dat ik geopereerd ben.
Ik heb de afgelopen nachten best goed geslapen, al lig ik nog steeds op mijn rug. Af en toe een beetje op mijn linkerzij draaien lukt al wel, maar dat ligt toch niet comfortabel voor langere tijd. Ik kan dan mijn rechterarm niet goed kwijt (ligt al snel op mijn rechterzij te drukken) en de wond trekt dan. Zelf in bed gaan liggen lukt inmiddels ook al, maar vanuit ligpositie het bed uitkomen nog niet. Daar heb ik nog hulp bij nodig van iemand waaraan ik mezelf kan optrekken.


Gisterochtend weer even lekker gedoucht, maar daarna was ik toch ongeveer een uur uitgeteld. Je kunt het je haast niet voorstellen. Mensen die mij kennen weten dat ik een fanatiek sporter (wielertoerist) ben en dat ik tot vlak voor de operatie in prima conditie was. Het voelt toch een beetje vreemd aan dat ik dan nu na het douchen gewoon buiten adem ben en in bed moet gaan liggen omdat op de bank zitten dan te vermoeiend is. Dat zo'n zware operatie impact zou hebben op je lichaam en conditie wist ik wel, maar dit had ik niet verwacht. Blijkbaar gaat alle energie die je hebt naar het te herstellen deel van je lichaam. En dat is ook wel nodig. Ze "hebben me flink geraakt" kan ik wel zeggen. Inmiddels is de opgezwollen buik alweer bijna in normale proporties terug gekeerd, maar blijft het feit dat ik een buikwond heb van 16 centimeter, een paar gekneusde ribben, ingeknipte buikspieren en dat er diverse organen aan de kant gelegd zijn of "getoucheerd" tijdens de operatie.
Met de pijn valt het heel erg mee. Ik slik alleen paracetamols (nu nog 8 per dag). Het is ook eerder een beetje vervelend gevoel dat ik voel dan dat je het echt pijn kunt noemen. Alleen als ik moet hoesten dan doet dat wel echt zeer. Dat probeer ik dus zoveel mogelijk te vermijden.

Enige wat ik van de operatie heb overgehouden en waarvan ik hoop dat het nog wel wegtrekt, is een doffe verdoofde plek op mijn buik van ongeveer 5 bij 5 centimeter. Die loopt vanaf mijn navel naar rechts net onder de wond en naar beneden. De arts in het ziekenhuis vertelde dat dit komt doordat men bij het snijden in mijn buik ook zenuwbanen raakt of zelfs doorsnijdt, waardoor (tijdelijk) het gevoel op die plek in mijn buik weg is. Meestal herstelt zich dit na verloop van tijd, maar soms ook niet. Is op zich geen ramp, ik heb er geen last van, maar wel een raar gevoel of eigenlijk juist geen gevoel.


Vanmorgen voor het eerst even lekker een paar rondjes door de tuin gewandeld, even een frisse neus halen. Gisteren was het daar te slecht weer voor. Ik wil dit elke dag gaan doen, het is goed om langzaam aan weer wat te kunnen gaan bewegen. Met de nadruk op langzaam. Ik loop rond als een oud mannetje, zo langzaam en nog een beetje krom, haha. Daarna weer lekker op mijn bedje in de zitstand, dat ligt toch het fijnste. Beneden op de bank zitten is nog niet zo fijn en houd ik na een uurtje meestal voor gezien.

Het gaat elke dag merkbaar een beetje beter, ik word langzaam steeds mobieler, maar ik merk wel dat ik geduld moet hebben, want het gaat wel langzaam.......

En met Marieke gaat het ook erg goed. Ze heeft nog wel last van dikke voeten en vooral een dik rechterbeen (vocht). Het blijkt geen trombose te zijn en de artsen denken dat het wel wegtrekt. Verder blijft haar buik waar de nier in is geplaatst gevoelig, maar dat schijnt altijd zo te zijn. Dat kan nog wel een hele tijd duren voor ze daar aan gewend is. De nier functioneert erg goed en ze gebruikt al veel minder medicijnen dan men normaliter voorschrijft bij dit soort transplantaties. Als de onderzoeken van a.s. maandag goed zijn, mag ze dinsdag naar huis. Dat zou dan een week eerder zijn dan men vooraf heeft aangegeven!

maandag 9 april 2012

Dag 7, ontslag uit het ziekenhuis

Vandaag, maandag 9 april 2e Paasdag, is de dag van mijn ontslag. Meestal zit je niet op ontslag te wachten, maar in dit geval wel. Eindelijk weer naar huis, heerlijk. De eerste dagen wil je niets liever dan in het ziekenhuis blijven, maar als het wat beter gaat en je ook weer een beetje mobiel wordt, dan gaat zo'n ziekenhuisbed en -kamer vervelen, ondanks alle goede zorgen die je daar krijgt.

In de ochtend nog even de laatste dagelijkse controles gehad. Bloeddruk goed (127/87), temperatuur goed (37,1). Even gedoucht, ontbeten en daarna zijn mijn blaren nog een keer verzorgd (schoon gemaakt en nieuwe pleisters erop). Toen nog even lekker gerust in bed totdat Anita en Ronald mij kwamen ophalen. Ze hebben alle spullen ingepakt (wat een stapel kaarten!). Daarna nog even afscheid genomen van Vivian en Joep, de 2 verpleegkundigen die mij de meeste tijd verzorgd hebben, samen met Klaas die dit weekend vrij was. Erg fijne zorgzame jonge mensen met hart voor hun vak van verpleegkundige.

Daarna de terugweg. De passagiersstoel was al in de "slaapstand" gezet en met een kussen in mijn rug, een kussen achter mijn hoofd en een kussen op mijn buik viel de terugreis eigenlijk wel mee. Het mooiste moment van de dag was toch wel toen we de inrit opreden. Buiten hingen 4 ballonnen aan een boompje, dat was al een signaal. Toen ik de woonkamer binnen kwam zag ik daar een mooie tekstslinger met "Welkom thuis" erop en een grote slinger met vlaggetjes door de kamer met dezelfde tekst. Ook hingen er ballonnen en er stond een mooie bos bloemen van Lilian. Toen ik dit allemaal zag werd het me even te veel. Ik was zo blij weer thuis te zijn en zo blij met dit warme ontvangst, echt heel lief van Anita en de kinderen. Ik merk dat ik nog vol met emoties zit die er nog niet uit zijn, maar dat zal de komende dagen nog wel gebeuren. Ik voel me als een klein vat vol emotie dat op ontploffen staat.....


Op de slaapkamer heeft Anita alle kaarten uitgestald, samen met de foto die ik gekregen heb en een bos bloemen die ze gekocht had. Ook hier weer een mooie slinger. Je begrijpt wel dat ik goed verzorgd wordt en dat ze allemaal voor me klaar staan.

Van de kinderen en hun "aanhang" ook nog een leuk welkomstcadeau gekregen, een bon voor een verwendag bij Thermea Son. Zal lekker zijn om die over enkele weken eens te gaan gebruiken. Lief gebaar van Ronald, Stephanie, Tanja en Koen.

's Middags lekker even 2 uur geslapen in mijn eigen bedje. Met het avondeten "gewoon" aan tafel gezeten en daarna op de bank TV kijken. De eerste dag thuis zit er bijna op.

It's good to be home!

Dag 6, uitgeblust

Na de drukke zaterdag was ik zondag erg moe. Weer niet al te best geslapen. Anita en Tanja kwamen gelukkig wel weer op bezoek.

Ik ben door hun in een rolstoel naar Marieke gebracht voor een bezoekje, dat was wel weer erg leuk. Met haar gaat het erg goed. Ze heeft nog een blaaskatheter en een wonddrain, maar de drain mag maandag eruit. Het enige waar ze nog last van heeft en waar men de oorzaak niet van weet is dat ze vocht vasthoudt in haar voeten. Die zijn erg dik en vooral haar rechtervoet en -been zijn erg dik. Dat is hetzelfde been als waar ze ook nog pijn in heeft bij het lopen. Dat schijnt te komen door een beschadigde zenuw. Het kan weer herstellen in de loop der tijd, maar het kan ook blijvend zijn. Even afwachten dus. Verder komt ze heel energiek over; dat is een mooi woord voor "ze kletst weer z'n best". Wat dat betreft gaat het bij haar sneller dan bij mij. Praten kost me heel veel energie. Na een minuut of 10 ben ik weer terug gebracht naar mijn kamer.

Na het avondeten kwamen Frans en Bart, zoals gebruikelijk, ook nog even bij mij langs om gedag te zeggen. Ze hadden een doosje bonbons bij zich voor mij van een vriend van hun uit Heerlen die bij Marieke op bezoek was geweest. Leuk dat men ook aan mij denkt dan :-). Chocola eet ik voorlopig niet. Ik ben wel een echte choco-junk (gewone melkchocolade) maar van chocola moet ik vaak hoesten en als er iets is wat ik nu niet kan is het hoesten. Dat doet erg zeer, dus dat wil ik zoveel mogelijk vermijden.

Ik heb 's avonds met veel moeite nog het blog van dag 5 gemaakt, maar toen was het echt op. Overdag met een schuin oog wel naar Parijs-Roubaix gekeken (mooie afgetekende overwinning voor Tom Boonen) en later de bekerfinale PSV-Heracles (3-0 winst voor PSV!) afgekeken. Om 21 uur licht uit gedaan en gaan slapen.

zondag 8 april 2012

Dag 5, zelf douchen en veel bezoek

Zaterdagochtend kreeg ik bezoek van mijn collega Roel Knoppers, die hiervoor helemaal uit Almere kwam rijden (2 uur enkele reis). Ik vond het super dat hij die moeite nam op zijn vrije (Paas)zaterdag om namens mijn collegas mij het beste te wensen. Hij had ook nog enkele kaarten van collega's mee gebracht.

's Middags kwamen eerst mijn ouders en daarna Anita met Ronald en Stefanie (zijn vriendin). Ook zij hadden weer diverse kaarten bij zich die op mijn huisadres bezorgd waren. Sommige uit onverwachte hoek, heel erg leuk! Tijdens hun bezoek kwamen plotseling drie fietsmaten van me (Emil, Arthur en Twan) binnenlopen, wat een verrassing!

Zij hadden ook een heel bijzonder cadeau bij zich namelijk een foto (op canvas) van mij op de fiets terwijl ik bezig ben met de laatste meters van de beklimming van de Col d'Aubisque in de Pyreneen (juni 2011). Dat is toevallig ook mijn profielfoto op Facebook. We hebben gezellig een tijdje gekletst en veel gelachen.
Na het avondeten kwamen ook Frans en Bart weer even langs en een Belgische kennis van hun, Martijn, met een mooie fruitschaal voor mij.
Het was een gezellige dag, maar achteraf wel veel te druk voor me. Ik was die avond helemaal kapot.

Ik had die ochtend ook de nodige inspanning geleverd door zelf te scheren en te douchen. Dat was erg zwaar, maar wel lekker om weer eens wat water en zeep over mijn lijf te laten lopen.

vrijdag 6 april 2012

Dag 4, een stapje terug

Vannacht slecht geslapen. Vanaf 2 tot 6 uur wakker gelegen omdat ik misselijk/duizelig werd als ik mijn ogen dicht deed. Kwam waarschijnlijk door de hogere dosering van de pijnstillers in de "pijnpomp" die via een slangetje in mijn rug rechtstreeks mijn zenuwstelsel in gaat. Om 6 uur de verpleegster gebeld die me een tabletje gaf tegen de misselijkheid en dat hielp goed. Toen gelukkig kunnen slapen tot 7.30 uur, het moment waarop we weer wakker gemaakt werden. Zat in zo'n diepe slaap dat ik bijna niet wakker kon worden. Raar gevoel in mijn hoofd.

Na het ontbijt kwam de verpleegkundige van de pijnbestrijding langs (al weer de derde verschillende in drie dagen, ook handig). Zoals verwacht gaf zij aan dat de "pomp" eruit gehaald zou worden en het katheter dus ook. Duurde nog even voor het zover was, maar om een uur of 10 kon alles eruit. Het slangetje uit mijn rug halen daar voelde ik helemaal niets van. Het katheter is wat anders. Ik zag daar erg tegen op en lag te baden in het zweet van de zenuwen. Gelukkig konden de verplegers Joep en Klaas me enigszins op mijn gemak stellen en deden ze het heel zorgvuldig en professioneel. Uiteindelijk deed het geen pijn, maar het is gewoon een onaangenaam gevoel. Afsluitend vroeg Klaas nog of ik nog vragen had, waarop ik antwoordde: "mag ik nog een keer?" Iedereen lag natuurlijk in een deuk. Zo'n vraag hadden ze nog nooit gehad. Ach, Brabantse humor in Maastricht doet het altijd goed :-)

Heb nog een tijdje liggen bijkomen en ondertussen veel water gedronken. Je moet namelijk binnen 12 uur weer zelfstandig meer dan 500ml kunnen plassen. Een uur na het verwijderen ben ik op eigen kracht naar het toilet geweest, heb denk ik wel bijna een liter geplast, zelf mijn pyama hemd uit gedaan, tanden gepoetst (ook lekker na 3 dagen) en gewassen. Dat klinkt allemaal heel erg eenvoudig maar ik kan je verzekeren dat dit in mijn toestand niet het geval is. Ik kan nog niet rechtop staan door de wond in mijn buik en ook de pijn begon al weer toe te nemen door het ontbreken van pijnstilling. Daarnaast ben ik gewoon heel slapjes en heb weinig energie, al merk ik wel dat het helpt dat ik veel kracht in mijn benen heb/had, waardoor het opstaan uit zitpositie (bijvoorbeeld van toilet) me qua benen goed af gaat. Ik was apetrots dat ik dit nu al heb kunnen doen. Voorzichtig weer terug het bed in gekropen.

Langzaam aan merkte ik dat de pijn begon toe te nemen. Zowel pijn van de wond als ook inwendige pijn onder de wond en in mijn buik. Om 16 uur zou ik de pijnstiller Tramadol krijgen, welke ik dan drie maal per dag mag gaan innemen. Even doorbijten dus tot vier uur. Vanaf 17 uur merkte ik dat het begon te werken, daarna ging het steeds beter.

Na het avondeten (nasi met sate) heb ik eindelijk na drie dagen weer voor de eerste keer ontlasting gehad en dat lucht ook erg op kan ik je zeggen. Al met al voel ik me nu vanavond weer een stuk beter dan vanmorgen en vanmiddag, al is er nog steeds wel pijn en ongemak met bewegen. Had vanmorgen niet gedacht dat ik nog iets zou bloggen vandaag en zie hier, het is toch weer gebeurd. Zit nu Ice Age 3 te kijken op RTL5, leuke film. Hopen dat ik vannacht een goede nachtrust heb en dan kijken wat de dag van morgen brengt. Waarschijnlijk kan ik maandag naar huis.

Marieke vandaag nog even aan de telefoon gehad, maar die klinkt al weer bijna als vanouds. Zij knapt erg goed op en is al erg mobiel. De artsen zijn erg enthousiast over de werking van haar nieuwe nier. Die schijnt erg goed aan te slaan. Erg fijn om te horen, want daar hebben we het uiteindelijk allemaal voor gedaan!

Nog even een laatste gedachte die me vannacht door het hoofd schoot toen ik wakker lag. Volgens mij ben ik op dit moment de enige patient die in het AZM ligt juist vanwege het feit dat hij zo gezond is, alle anderen zijn hier omdat ze ziek zijn. Gek idee eigenlijk!

donderdag 5 april 2012

Dag 3, zelf wassen, hoera!

Vandaag is het donderdag 5 april 2 dagen na de operatie. Ik heb vanacht behoorlijk goed geslapen. Tot 3.15 uur heel diep geslapen en heel zwaar gedroomd. Daarna weer hazenslaapjes maar toch wel weer uitgerust.
Vanmorgen moest ik mezelf wassen, liggend op bed en dat ging wonderbaarlijk goed. Natuurlijk niet zonder pijn, maar het is wel gelukt. Ook zelf mijn pyamabroek voor het eerst aangetrokken, best wel een beetje trots op mezelf. Daarna is het infuus (vocht) afgekoppeld, want ik drink genoeg en produceer meer dan voldoende urine, zeker voor 1 nier. Na het ontbijt was ik weer totalloss, al met al zware inspannngen. Lekker even de oogjes toe tot de verpleegkundige van de pijnbestrijding langs kwam. Die vertelde me dat ze morgen de pomp en mijn slangetje in mijn rug los koppelt en dat dan ook het katheter eruit kan. Wel is de dosis voor vandaag nog even opgevoerd gezien de pijnklachten en om een buffer op te bouwen voor morgen. Vanaf morgen moet ik het met tabletjes doen, paracetemol en nog iets anders waar wat opiumachtigs in zit.

Ook de arts kwam weer langs geescorteerd door een batterij collega's. Zij heeft de pleister van de wond getrokken (fijn gevoel !) en daarbij ook de brandblaar kapot gemaakt. No problem. De wond is goed dicht dus een nieuwe pleister was niet nodig. Ze gaf aan dat ik zondag of maandag naar huis mag. Ik denk zelf maandag, want met dit ongemak lig ik liever een dagje langer in een comfortabel ziekenhuisbed dan thuis waar alle zorg op Anita's schouders komt.

Na de lunch kwam mijn dochter Tanja nog even langs, helemaal met de trein uit Utrecht, waar ze een tentamen had gehad. Lief he? Ik heb nog kunnen regelen via verpleger Klaas dat ze ook bij Marieke op bezoek kon ondanks dat het daar geen bezoekuur was (bedankt Klaas!). Met Marieke gaat het vandaag ook weer beter. Ze is niet meer misselijk, heeft geen hoofdpijn meer en is al een uur uit bed geweest. Ik nog niet op dat moment!

Om 14.15 uur kwam verpleger Joep om mij uit bed te halen met als doelstelling minimaal een half uur op een stoel zitten naast het bed. Op de bedrand was ik natuurlijk eerst nog even duizelig (wat wil je als je 4,5 uur onder narcose bent geweest en daarna 2 dagen hebt gelegen), maar het opstaan kon ik zelfstandig en het zitten ook. Best goed dus. Na 40 minuten zitten werd ik echter misselijk en begon enorm te zweten. Vijf minuten later kwam Joep en heeft me weer in bed geholpen. Hij vond dat ik het goed had gedaan, dus daar zullen we maar vanuit gaan #trots.

De rest van de middag wat geslapen tot Anita weer op bezoek kwam om 16.15 uur. Samen weer bij gekletst, mezelf geschoren met het scheerapparaat van onze Ronald dat ze voor me mee had genomen. "Nat" scheren kan ik morgen misschien weer, wel zo fris. Anita zag er moe uit. Iedereen denkt wel aan mij en Marieke, maar vergeet niet dat Anita en Frans natuurlijk ook al een paar dagen onder grote spanning en druk staan. Wat denk je van anderhalf uur langer dan gepland op een bericht van de chirurg moeten wachten om iets over je man te horen die op de operatietafel ligt? En de zorgen om Marieke gisteren? En steeds weer 2 uur autorijden om op bezoek te komen en weer thuis? Ik heb gezegd dat ze morgen maar eens lekker een dagje thuis moet blijven om bij te tanken. Ik kom de dag wel door. Ik zie haar dan zaterdagmiddag weer.

Nu nog even TV kijken en dan weer slapen. Ik ben doodop van deze dag.

Dag 2, de hereniging

Woensdagmiddag 4 april mocht ik met mijn bed en al naar de afdeling waar Marieke ligt (D5). Mijn bed werd naast dat van haar in de kamer geparkeerd.

Ik heb daar een mooie foto van laten maken, zie hiernaast. Marieke was natuurlijk wel blij mij te zien, maar ze was eigenlijk te beroerd om echt van het moment te genieten. Ze had continue de neiging tot braken en had erge hoofdpijn. Daarnaast deed natuurlijk haar buikwond ook zeer.
Volgens de artsen slaat de nier al goed aan, want de creatinine waarde was al behoorlijk gedaald (dat is goed) en ze produceerde al urine. Het ziet er dus goed uit, al voelt Marieke dat nog even anders.

Na een half uurtje heb ik me weer terug laten rijden naar mijn eigen afdeling, A4 kamer 30. Mijn ouders waren ook net op bezoek gekomen bij Marieke dus die zijn meteen maar achter mijn bed aan gelopen, zo hoefden ze de weg niet te zoeken. AZM is een heel groot ziekenhuis en voor mensen van 81 en 82 is het dan lastig daar wegwijs te geraken.

Uiteraard kwam mijn lieve vrouw Anita 's middags ook weer langs, samen met mijn zwager Frans en mijn neefje Bart. Fijn om je naasten om je heen te hebben op dit soort momenten.
's avonds nog even de wedstrijd Chelsea tegen Benfica gekeken op TV en toen gaan slapen. Nog steeds mijn bed niet uit geweest, daarvoor was de pijn nog te erg.

woensdag 4 april 2012

Dag 2, het valt nog niet mee

De nacht na de operatie is vrij goed verlopen. Ik heb nauwelijks pijn gehad en redelijke stukjes kunnen slapen. Kan alleen op mijn rug liggen. Mijn buurman (Pierre) is er vanacht wel 6 keer uit geweest om te gaan plassen dus dat schoot niet echt op.

Vanmorgen moest ik van de verpleging op de rand van mijn bed gaan zitten, maar dat ging bijna niet. Ik werd misselijk van de pijn en hij heeft me weer vlug laten liggen. Ook het (laten) wassen in bed was geen lolletje.

Vanmorgen al veel bezoek gehad van ziekenhuispersoneel. De zaalarts kwam langs met 2 chirurgen en een assistent, daarna kwam er iemand om bloed te prikken (ze moeten dagelijks mijn nierfunctie controleren nu). Tenslotte kwam de verpleegkundige van de pijnbestrijding en wat bleek, de vloeistof die via mijn rug wordt toegediend heeft alleen mijn linker borst en buik verdoofd, terwijl de wond rechts zit. Vandaar die pijn. Ze heeft het slangetje een beetje terug getrokken en mij op mijn rechterzij gelegd, waarna ze een paar minuten extra dosis heeft ingebracht in de hoopmdat de zwaartekracht zijn werk zou doen en de vloeistof naar de rechterkant van mijn lichaam zou stromen. Daarna ben ik in slaap gevallen en ik heb het gevoel dat het wel gewerkt heeft. Kan me nu al beter bewegen, maar merk wel dat ik snel moe ben. Het typen van dit stukje kost me ook al kracht en ik zit te zweten. De lunch zal zo wel komen. Straks hoor je meer van me.

dinsdag 3 april 2012

Dag 1, Terug op kamer

Om kwart voor 4 is Frank terug gekomen op zijn kamer. Nog wat slaperig van de narcose maar het is hem erg meegevallen gelukkig.

Het ergste is achter de rug en hij moet zelfs ook al een beetje lachen om het gespierde lichaam waarmee de chirurg moeite heeft gehad :-)

Marieke is inmiddels ook op de uitslaapkamer en haar operatie is ook goed gegaan!

We zijn blij en gelukkig dat de operaties goed zijn gegaan.
Het was een spannende dag voor beide gezinnen en sluiten het af met een mooie glimlach op ons gezicht.
We zijn trots op onze kanjers.

Het volgende bericht zal weer van Frank zelf zijn.

Gr. Anita

Dag 1, operaties

Om kwart over 7 werd Frank opgehaald voor de operatie. Frans en ik hebben Frank een dikke knuffel kunnen geven voordat hij naar de operatie kamer ging.
Voor zover ik weet begon de operatie om 8.00 uur. Rond 10.00 naar Marieke toe gegaan om haar bij te staan in het wachten.
Helaas voor haar duurde dit langer dan verwacht.Dat viel niet mee. A) we hoorde niks van de chirurg over Frank en B) Marieke was er klaar voor en dan is wachten geen pretje.
Eindelijk kwam om kwart over 12 het verlossnde woord: "Je mag naar beneden".
Betekende voor Frans en mij dat we ook Marieke een dikke knuffel hebben gegegeven voordat ze naar de operatie kamer ging.

Gelukkig belde de chirurg mij om kwart voor 1 met het bericht dat alles goed is gegaan!
De operatie duurde wat langer i.v.m. het sterke en gespierde lichaam van Frank.Daardoor was het allemaal wat moelijker los te maken.
Gespierd zijn is ook niet altijd fijn dus ;-).
Frank ligt nu uit te slapen en Marieke is nu aan de beurt. Nog even spannend dus.

Namens Frans en mij, dank aan iedereen die zo met ons meeleven.

X Anita

maandag 2 april 2012

Dag 0, de dag van de opname

Vandaag moest ik om 13 uur in het Academisch Ziekenhuis Maastricht zijn voor de opname op de afdeling Heelkunde. Hoewel ik afgelopen nacht goed geslapen heb, was ik vanochtend zo nerveus dat ik er hoofdpijn van gekregen heb. 
We waren goed op tijd in Maastricht zodat Anita nog vooraf het een en ander kon regelen m.b.t. haar overnachting en de parkeerkaart.

Bij aankomst op de afdeling kreeg ik eerst een intakegesprek met iemand van de apotheek, maar die was vlug klaar. Wat wil je als je geen medicijnen gebruikt en nergens allergisch voor bent. Daarna een intake met een verpleegkundige (Nadieh). Vanwege problemen met haar PC duurde het opstarten wat langer, maar daarna was ook zij vlug klaar met mij. Daarna kwam de co-assistente van de chirurg langs. Die heeft de bloeddruk gemeten (was natuurlijk te hoog door de spanning), naar hart en longen geluisterd, maar dat was allemaal goed. Daarna heb ik mijn spullen gestald en ben met Anita, Frans en Marieke samen wat gaan drinken in het bedrijfsrestaurant.

Om 14.30 uur moest ik bloed laten prikken voor de laatste controle op virussen e.d. Aansluitend even bij Marieke op de kamer geweest en daar gesproken met Philip Ulrichts, de nurse practitioner en transplantatiecoordinator. Van hem hoorde ik dat ik morgen (3 april) om 8.00 uur al geopereerd wordt. Dat zal tot ongeveer 11.00 uur duren en daarna zal ik naar verwachting nog 3 tot 4 uur op de uitslaapkamer blijven alvorens men mij terug zal brengen naar de Verpleegafdeling. Dus voor 14 uur ben ik er zeker niet terug.
Nog even wat gedronken beneden in het restaurant en daar werd ik gebeld (16.45 uur) dat de anesthesist op mijn kamer stond om mij te spreken. Snel weer naar de afdeling voor een gesprekje met de (vrouwelijke) anesthesist. Die heeft me nogmaals uitgelegd wat ze gaat doen (ruggeprik voor de pijnbestrijding, narcose, blaaskatheter).

Om 17.40 uur werd mijn avondeten bezorgd en dat viel me heel erg mee qua smaak.

Best goed eten, anders dan ik verwacht had n.a.v. de verhalen over ziekenhuiseten. Om 18 uur kwam de chirurg langs die mij en Marieke morgen gaat opereren, dr. Daemen. Rustige man die goed uitgelegd heeft wat hij precies gaat doen, dat gaf wel weer een heel geruststellend gevoel. Hij belt morgen aan het einde van mijn operatie met Anita om haar te vertellen hoe het verlopen is. Met een welgemeend "doe je best morgen!" van mij aan hem verliet hij na vijf minuten weer mijn kamer :-).

Vanavond nog even met z'n vieren koffie/thee gedronken en toen terug naar de kamer. Afscheid genomen van Marieke, want die zie ik pas weer de dag na de operatie. Dat was natuurlijk best een emotioneel moment, want nu gaat het echt gebeuren!
Anita heeft me nog even een half uurtje gezelschap gehouden en is zojuist ook vertrokken richting haar appartement. Die zie ik morgenvroeg om 7 uur nog even voor ik "afgevoerd" wordt. Voor haar is het natuurlijk ook super spannend, al houdt ze zich groot om er vooral voor mij en Marieke te zijn.

Ik realiseer me nu eigenlijk pas goed wat ik morgen ga doen en wat voor een mooi moment en gebaar dit eigenlijk is om als broer voor je zus te kunnen doen. Die emotie overvalt me nu een beetje en ik zit met tranen in mijn ogen dit te typen..... Niet erg hoor, het voelt gewoon heel erg goed.

Morgen zul je van mij niets horen, maar misschien van Anita. Ik hoop dat ik woensdag weer "in de lucht kom". 
Tot snel weer!

zondag 1 april 2012

Laatste dagje thuis

Vandaag, zondag 1 april is de dag voor de opname in het ziekenhuis. Gisteravond nog gezellig een spelletje Kolonisten van Catan gespeeld met Rob, Jacqueline, Gerton en Anita. Van hun ook een hele lieve kaart en een " herstelpakket" gekregen (aantal tijdschriften, wat cholcola, Axe luchtjes en een boekje). Gister ook de nieuwe TV, die ik van Anita gekregen heb, opgehangen op de slaapkamer, zodat ik na terugkomst uit het ziekenhuis lekker vanaf mijn bed TV kan kijken als ik dat wil.
Inmiddels al vier wenskaarten binnen zodat ik morgen meteen de kamer kan opfleuren.

De spanning neemt toe. Afgelopen week al onrustig geslapen. Vandaag voel ik de zenuwen toenemen. Nog even mijn iPad en iPhone synchroniseren met iTunes, zodat alles erop staat wat ik nodig heb. Via Rob een aantal digitale boeken (thrillers) gekregen die ik de komende weken kan lezen.
Afgelopen dagen al veel steunbetuigingen en wensen van familie en vrienden gehad. Erg fijn om te merken hoe iedereen meeleeft met Marieke en mij.

Vanmiddag op de bank en lekker de Ronde van Vlaanderen kijken, de "Hoogmis van het Vlaamse wielrennen". Vanavond mijn spulletjes klaarleggen en morgen om 11 uur richting Maastricht. Dan gaat het echt gebeuren.
Ik zal morgenavond nog even een laatste update geven van die dag en ook doorgeven op welke kamer ik lig. Nu lekker naar het wielrennen kijken.