Zoals in mijn vorige bericht aangegeven ging de tussentijdse opname niet door. Achteraf gezien ben ik daar ook wel weer blij om. Op vrijdag 10 januari 2012 is namelijk mijn schoonmoeder overleden (het zat er aan te komen) en dan komt er wel heel veel op je af (als familie) om te regelen e.d. Zo moesten we binnen een week haar appartementje in het verpleeghuis leeg geruimd hebben. Echt heel bizar, terwijl ze toen nog niet eens gecremeerd was. Uiteindelijk hebben we besloten om dat maar meteen in het weekend te doen, dus zondag 12 februari was alles eruit. En dat terwijl je eigenlijk al zoveel te regelen hebt en met elkaar het verdriet aan het verwerken bent.....
De crematie heeft donderdag 16 februari plaats gevonden en ik ben toch wel heel erg blij dat ik bij de voorbereiding daarvan betrokken was en dat ik bij de uitvaart aanwezig kon zijn. Niet alleen voor mezelf, maar vooral om Anita en mijn kinderen tot steun te kunnen zijn. Ik denk dat ik me heel erg ongelukkig zou hebben gevoeld als ik daar niet bij geweest zou zijn en ik weet ook dat het dan ook voor Anita (en mijn kinderen) een stuk zwaarder zou zijn geweest. Het was dus maar beter zo.
Het is een hele mooie dag en dienst geworden, met veel mooie woorden, waardevolle herinneringen, mooie foto's en schitterende muziek (die we gezamelijk hebben uitgekozen). Van de aanwezigen hebben we veel complimenten gekregen voor dit mooie afscheid.
De muziek bestond o.a. uit "Old and Wise" van The Alan Parsons Project, "Just Breathe" van Pearl Jam en "Make you Feel My Love" van Bryan Ferry.
Het heeft weliswaar niet rechtstreeks met de nierdonatie zelf te maken, maar wel met mij in aanloop naar de operatie en ik had toch de behoefte om dit te delen met jullie.
vrijdag 17 februari 2012
maandag 6 februari 2012
Hè jammer.....
Zojuist het verwachtte telefoontje gehad uit Maastricht. Helaas voor ons is het andere koppel geschikt bevonden om woensdag geopereerd te worden. Fijn voor hun, maar jammer voor Marieke.
Het goede nieuws is echter dat Marieke's nierwaarde weer gestegen is naar 14 (was 11 in december nadat ze de griep had gehad). Dat is echt heel fijn, want als dit stabiel blijft en ze krijgt niet meer last van bijverschijnselen, dan is de kans best groot dat ze het zonder dialyse kan redden tot de transplantatie!
Ook een bevestiging gekregen dat "onze" operatie medio april zal plaatsvinden. Exacte week kon Philip nog niet geven, maar hij vertelde wel dat er 3 transplantaties in maart zijn ingepland (zoals ik in vorige bericht ook al gemeld heb) en dat wij dan de tweede worden in april. Eind februari worden de roosters voor april vastgesteld en krijgen we te horen in welke week het dan gaat gebeuren. Nog 2 maanden wachten dus, tenzij er nog een koppel tussentijds uitvalt, maar die kans is klein.
Het lijkt allemaal wel leuk als je tussentijds gebeld wordt met de vraag of je volgende week "in kunt vallen" voor een geplande transplantatie, maar ik heb gemerkt dat dit toch wel de nodige spanning en onzekerheid met zich meebrengt. Naarmate de week vorderde kon ik het steeds moeilijker loslaten en afgelopen nacht heb ik er zelfs over gedroomd. Vanmiddag had ik moeite me op mijn werk te concentreren en kreeg ik zelfs buikpijn van de zenuwen. Die was na het telefoontje overigens ook weer snel verdwenen, dat dan weer wel :-).
Ik ben blij voor de vrouw die nu a.s. woensdag "onder het mes gaat", want zij scheen het wel heel erg hard nodig te hebben. En wij (vooral Marieke) redden het wel tot april. Positief blijven denken helpt ook!
Het goede nieuws is echter dat Marieke's nierwaarde weer gestegen is naar 14 (was 11 in december nadat ze de griep had gehad). Dat is echt heel fijn, want als dit stabiel blijft en ze krijgt niet meer last van bijverschijnselen, dan is de kans best groot dat ze het zonder dialyse kan redden tot de transplantatie!
Ook een bevestiging gekregen dat "onze" operatie medio april zal plaatsvinden. Exacte week kon Philip nog niet geven, maar hij vertelde wel dat er 3 transplantaties in maart zijn ingepland (zoals ik in vorige bericht ook al gemeld heb) en dat wij dan de tweede worden in april. Eind februari worden de roosters voor april vastgesteld en krijgen we te horen in welke week het dan gaat gebeuren. Nog 2 maanden wachten dus, tenzij er nog een koppel tussentijds uitvalt, maar die kans is klein.
Het lijkt allemaal wel leuk als je tussentijds gebeld wordt met de vraag of je volgende week "in kunt vallen" voor een geplande transplantatie, maar ik heb gemerkt dat dit toch wel de nodige spanning en onzekerheid met zich meebrengt. Naarmate de week vorderde kon ik het steeds moeilijker loslaten en afgelopen nacht heb ik er zelfs over gedroomd. Vanmiddag had ik moeite me op mijn werk te concentreren en kreeg ik zelfs buikpijn van de zenuwen. Die was na het telefoontje overigens ook weer snel verdwenen, dat dan weer wel :-).
Ik ben blij voor de vrouw die nu a.s. woensdag "onder het mes gaat", want zij scheen het wel heel erg hard nodig te hebben. En wij (vooral Marieke) redden het wel tot april. Positief blijven denken helpt ook!
woensdag 1 februari 2012
Onverwacht telefoontje gehad; de spanning stijgt!
Dinsdagmiddag 31 januari werd ik onverwacht gebeld door Philip Ulrichts, de nurse practitioner, met de volgende vraag:
“Op woensdag 8 februari staat er een transplantatie gepland voor een ander koppel. Er is enige onzekerheid of die door kan gaan, want er moet nog een kruisproef plaatsvinden tussen het bloed van de donor en de ontvanger en als die uitwijst dat er antistoffen zijn tegen het bloed van de donor, dan kan die operatie niet doorgaan. Willen jullie (jij en Marieke) dan in hun plaats geopereerd worden?”
JA natuurlijk willen we dat!!! Hoe eerder Marieke aan een nieuwe nier geholpen wordt des te beter. Maar wat betekent dat dan? Ik had een afspraak staan bij de anesthesist op dinsdag 7 februari en Marieke had nog helemaal geen afspraak met hem staan. Daarop heeft Philip voor ons een spoedafspraak in het rooster van de anesthesist geplaatst en wel op woensdag 1 februari (vandaag dus). Aansluitend aan die afspraak moesten we ook nog allebei bij Philip langs om nog wat buisjes bloed af te laten tappen.
Vandaag dus (onverwacht) in Maastricht geweest. Gistermiddag/-avond mijn agenda “schoon gepoetst” (afspraken verzet of geannuleerd) en vanmorgen samen met Marieke naar de anesthesist en Philip.
Bij de anesthesist geen spannende dingen. Alles was in orde. Wel meer info gekregen over de wijze van narcose en pijnbestrijding. Ik krijg, nog voor ik onder narcose ga, een ruggenprik, waarbij ze een heel dun slangetje inbrengen tussen twee wervels, die een bepaald verdovend middel in mijn zenuwbaan brengt, waardoor mijn lichaam vanaf ongeveer mijn borst verdoofd wordt. Ik kan dan nog wel mijn onderlichaam bewegen, maar het voelt verdoofd aan. Dit is vooral bedoeld om de pijn na de operatie te bestrijden. Die vloeistof wordt er continu ingedruppeld en daarnaast kan ik nog een extra “shot” geven via een drukknopje. Na twee dagen verwijdert men dit slangetje dan weer. Voordeel hiervan schijnt te zijn dat ze me op die manier al weer vrij snel “mobiel” krijgen (mijn bed in en uit kunnen), waardoor de genezing sneller gaat en de kans op eventuele andere complicaties verminderd wordt (denk aan obstipatie, misselijkheid, trombose e.d.). Nadeel is dat je al die tijd een blaaskatheter krijgt, maar dat wordt pas onder narcose ingebracht, dus daar merk ik dan niets van. En het verwijderen lijkt me minder onprettig dan het inbrengen……
Behalve de ruggenprik komt er nog een infuus in mijn hand, waar het narcosemiddel mee toegediend wordt. Tenslotte plaatst men ook nog een slangetje in mijn polsslagader waarmee ze de bloeddruk gedurende de operatie bewaken. Het infuus blijft na de operatie zitten (daar kunnen ze ook andere dingen mee toedienen), dat slangetje wordt in de recovery ruimte weer verwijderd. Tot zover deze les “anesthesie voor dummy’s” :-) haha.
Bij Philip “even” 10 buisjes bloed afgegeven (Marieke moest er 5 afgegeven). Dit bloed wordt o.a. gebruikt voor onze kruisproef. Die is er in december weliswaar al geweest (en was goed), maar vlak voor de operatie moeten ze dat altijd nog eenmaal doen voor de zekerheid. Er kan namelijk altijd iets veranderd zijn, dat zie je wel aan dat andere koppel. Dit is dus nu een extra kruisproef puur bedoeld voor het geval de operatie op 8 februari kan plaatsvinden. Tevens moesten er nog wat dingen in het bloed gecontroleerd worden op verzoek van de anesthesist.
Gaat de operatie nu niet door voor ons, dan volgt er straks weer een kruisproef voor de daadwerkelijke operatie. Philip gaf aan dat we in elk geval in april wel aan de beurt komen, maar een exacte datum of week is nog niet bekend.
A.s. maandag word ik ergens tussen 15.00 en 16.00 uur gebeld door Philip om te horen of we woensdag wel of niet geopereerd gaan worden. Ik hoop natuurlijk, vooral voor Marieke, dat we aan de beurt komen, maar dat geeft wel een beetje een dubbel gevoel. We hebben namelijk gehoord dat die andere vrouw er eigenlijk slechter aan toe is dan Marieke en de donornier op dit moment nog harder nodig heeft. Voor haar is het dus erg vervelend als het niet door kan gaan. Maar ja, “that’s life” of “de één z’n pech is de ander z’n geluk!”
Het worden in elk geval spannende dagen tot maandagmiddag!
“Op woensdag 8 februari staat er een transplantatie gepland voor een ander koppel. Er is enige onzekerheid of die door kan gaan, want er moet nog een kruisproef plaatsvinden tussen het bloed van de donor en de ontvanger en als die uitwijst dat er antistoffen zijn tegen het bloed van de donor, dan kan die operatie niet doorgaan. Willen jullie (jij en Marieke) dan in hun plaats geopereerd worden?”
JA natuurlijk willen we dat!!! Hoe eerder Marieke aan een nieuwe nier geholpen wordt des te beter. Maar wat betekent dat dan? Ik had een afspraak staan bij de anesthesist op dinsdag 7 februari en Marieke had nog helemaal geen afspraak met hem staan. Daarop heeft Philip voor ons een spoedafspraak in het rooster van de anesthesist geplaatst en wel op woensdag 1 februari (vandaag dus). Aansluitend aan die afspraak moesten we ook nog allebei bij Philip langs om nog wat buisjes bloed af te laten tappen.
Vandaag dus (onverwacht) in Maastricht geweest. Gistermiddag/-avond mijn agenda “schoon gepoetst” (afspraken verzet of geannuleerd) en vanmorgen samen met Marieke naar de anesthesist en Philip.
Bij de anesthesist geen spannende dingen. Alles was in orde. Wel meer info gekregen over de wijze van narcose en pijnbestrijding. Ik krijg, nog voor ik onder narcose ga, een ruggenprik, waarbij ze een heel dun slangetje inbrengen tussen twee wervels, die een bepaald verdovend middel in mijn zenuwbaan brengt, waardoor mijn lichaam vanaf ongeveer mijn borst verdoofd wordt. Ik kan dan nog wel mijn onderlichaam bewegen, maar het voelt verdoofd aan. Dit is vooral bedoeld om de pijn na de operatie te bestrijden. Die vloeistof wordt er continu ingedruppeld en daarnaast kan ik nog een extra “shot” geven via een drukknopje. Na twee dagen verwijdert men dit slangetje dan weer. Voordeel hiervan schijnt te zijn dat ze me op die manier al weer vrij snel “mobiel” krijgen (mijn bed in en uit kunnen), waardoor de genezing sneller gaat en de kans op eventuele andere complicaties verminderd wordt (denk aan obstipatie, misselijkheid, trombose e.d.). Nadeel is dat je al die tijd een blaaskatheter krijgt, maar dat wordt pas onder narcose ingebracht, dus daar merk ik dan niets van. En het verwijderen lijkt me minder onprettig dan het inbrengen……
Behalve de ruggenprik komt er nog een infuus in mijn hand, waar het narcosemiddel mee toegediend wordt. Tenslotte plaatst men ook nog een slangetje in mijn polsslagader waarmee ze de bloeddruk gedurende de operatie bewaken. Het infuus blijft na de operatie zitten (daar kunnen ze ook andere dingen mee toedienen), dat slangetje wordt in de recovery ruimte weer verwijderd. Tot zover deze les “anesthesie voor dummy’s” :-) haha.
Bij Philip “even” 10 buisjes bloed afgegeven (Marieke moest er 5 afgegeven). Dit bloed wordt o.a. gebruikt voor onze kruisproef. Die is er in december weliswaar al geweest (en was goed), maar vlak voor de operatie moeten ze dat altijd nog eenmaal doen voor de zekerheid. Er kan namelijk altijd iets veranderd zijn, dat zie je wel aan dat andere koppel. Dit is dus nu een extra kruisproef puur bedoeld voor het geval de operatie op 8 februari kan plaatsvinden. Tevens moesten er nog wat dingen in het bloed gecontroleerd worden op verzoek van de anesthesist.
Gaat de operatie nu niet door voor ons, dan volgt er straks weer een kruisproef voor de daadwerkelijke operatie. Philip gaf aan dat we in elk geval in april wel aan de beurt komen, maar een exacte datum of week is nog niet bekend.
A.s. maandag word ik ergens tussen 15.00 en 16.00 uur gebeld door Philip om te horen of we woensdag wel of niet geopereerd gaan worden. Ik hoop natuurlijk, vooral voor Marieke, dat we aan de beurt komen, maar dat geeft wel een beetje een dubbel gevoel. We hebben namelijk gehoord dat die andere vrouw er eigenlijk slechter aan toe is dan Marieke en de donornier op dit moment nog harder nodig heeft. Voor haar is het dus erg vervelend als het niet door kan gaan. Maar ja, “that’s life” of “de één z’n pech is de ander z’n geluk!”
Het worden in elk geval spannende dagen tot maandagmiddag!
Abonneren op:
Posts (Atom)